Waarom ik vanmorgen, toen ik wakker werd, als eerste moest denken aan Sinterklaas? Ik weet het niet. Misschien door iets waarmee ik door de wekkerradio was gewekt? Gedachten maken soms de meest wonderlijke sprongen. Ik raak er niet van in de war. Vrijwel op hetzelfde ogenblik realiseer ik me dat ik in mijn bed lig en dat het zaterdag is. Straks een afspraak en ook nog even mijn jongste dochter naar de rugbytraining brengen. Het is allemaal een kwestie van milliseconden en Sinterklaas is dan alweer uit beeld verdwenen.
Dat is wel anders wanneer je dementeert. Je kan midden in de nacht wakker worden en denken aan je moeder. Voor je het weet sta je naast je bed en ben je jezelf aan het aankleden. Mogelijk dat, wanneer je in het donker in een druilerige regen over een jou onbekende straat zwerft, je je begint te realiseren dat er iets niet klopt. Maar dan is het al te laat en moet je maar zien hoe je thuis komt.
Nu ik het toch over Sinterklaas heb. Ik ben hem enige jaren geweest. Natuurlijk, niet de echte, ik zou niet durven om in zijn heilige sloffen te treden, maar wel een serieuze hulpsinterklaas. In een verpleeghuis. Samen met nog twee andere hulpsinterklazen (het was een groot verpleeghuis) trok ik over de afdelingen. Ik had de gewoonte aangenomen om niet alleen in de huiskamer, waar de meeste bewoners met hun familie (en vaak kleinkinderen) zich hadden verzameld, te komen. Ik liep ook even langs de slaapzalen.
Zo passeerde ik, op een afdeling met dementerende bewoners, een keer een slaapkamer waar een hoogbejaarde man in alle rust achter een bureau een boek bestudeerde. Ik klopte aan en de man wenkte me vriendelijk naar binnen. Hij gaf geen enkele reactie op het feit dat Sinterklaas binnen kwam. Op zijn leeftijd hoef je je nergens meer over te verbazen en dat deed hij dan ook niet.
Ik ging even naast hem zitten en vroeg hem waar hij mee bezig was. Hij hield het boek omhoog. Ik zag een voor mij onleesbaar schrift.
"Russisch", verklaarde hij. Hij legde het boek weg, "Dat heb ik nu altijd willen leren. ik ben dus vanmorgen maar begonnen met dit studieboek....het is moeilijk hoor...."
Ik keek hem glimlachend aan en wenste hem succes. Op de gang vertelde de verzorgster dat de man al weken iedere ochtend opnieuw begon met zijn cursus russisch.
Daar liep ik dan, in mijn Sinterklaaspak en die domme, kriebelende baard. Het voelde opeens ongepast. Een held treedt je niet in verkleedkleren tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten