donderdag 7 juli 2016

De zwarte lijst.



In een studie uit 2013 naar de zorg voor dementerenden in verschillende Europese landen, waaronder ook Nederland, kwam Nederland (opnieuw) opvallend positief naar voren ("Dementiezorg in Europa"; Jan Hamers e.a.; tijdschrift voor verpleegkundig experts no 3 2014): de kwaliteit van leven werd door zowel dementerenden als hun mantelzorgers positief beoordeeld, er was weinig sprake van decubitus (doorligplekken), in de Nederlandse verpleeghuizen is (in vergelijking met de andere Europese landen) weinig sprake van vrijheidsbeperkende maatregelen, er worden minder psychofarmaca voorgeschreven. Kortom, Nederland doet het, in internationaal opzicht, goed. Nog een opvallend resultaat uit dit onderzoek: de kwaliteit van leven thuis of in een verpleeghuis werd, door zowel dementerenden als mantelzorgers, nauwelijks verschillend ervaren.

Ik vermoed dat op dit ogenblik niemand wil horen van dit onderzoek. Het staat volkomen haaks op het beeld dat de afgelopen dagen wederom is geschetst over de kwaliteit van onze ouderenzorg.

Bovendien, ik ben verdacht. Ik ben bestuurder in deze sector. En om de één of andere wonderlijke reden is mijn dagelijkse betrokkenheid bij ouderen vanuit de rol die ik heb, tegenwoordig eerder verdachtmakend dan dat mijn oordeel als deskundig wordt gewaardeerd. Ik neig dus tot bescheidenheid in het naar voren brengen van mijn mening.

Misschien helpt het als ik er aan toevoeg dat ik ook mantelzorger ben: mijn moeder woont sinds een half jaar in een verpleeghuis.

Dus ja, ik begrijp Hugo Borst en zijn ingezonden brief.

En natuurlijk begrijp ik het dat een onderzoek zoals hierboven aangehaald helemaal niets zegt als jouw vader of moeder of partner niet de zorg krijgt die hij of zij nodig heeft.

Ondertussen grijpt iedereen zijn kans om zijn of haar stokpaardje te bereiden. De beroepsvereniging van de verpleeghuisdokters, Verenso, brengt naar voren dat het welzijn en het wonen teveel aandacht heeft gekregen: de kwaliteit van de behandeling is daardoor teruggelopen. Eén van de ouderenbonden roept alle inmiddels uitgetreden verpleegkundigen op om zich, per direct, weer beschikbaar te stellen voor de ouderenzorg. Ze gaan hierbij volledig voorbij aan het feit dat juist verzorgenden zich de laatste jaren hebben ontwikkeld tot dé professionals in de begeleiding van ouderen...Het LOC, de cliëntenorganisatie, roept nog maar weer eens dat we te ver zijn doorgeschoten in alle regels en protocollen: we moeten weer aandacht krijgen voor het welzijn van de ouderen. En ja, SP en PVV bereiden het budgetpaard: er moet meer geld in de zorg worden gepompt en alle, dure, managers moeten er uit.

Maakt u er maar chocolade van....

Tegelijkertijd beginnen ook de berichten binnen te komen van betrokkenen uit de verpleeghuizen die op de "zwarte lijst" zouden staan: ze staan er helemaal niet op of bewoners, mantelzorgers en medewerkers roepen massaal dat de zorg echt niet verkeerd is in dat huis.

Op social media wordt het ene na het andere, verontwaardigde bericht gedeeld...

Kortom, alles en iedereen is weer volop in beweging....

Zonder cynisch te zijn, maar hoe velen zullen morgen het plaatselijk verpleeghuis betreden om zich als vrijwilliger aan te bieden? Of besluiten in de ouderenzorg aan het werk te gaan?

Want dat is waar het óók om gaat: we zijn immers enkele decennia geleden begonnen om onze oudere medemens te verplaatsen naar professionele instituten. Dat was in een tijd dat we nog volop konden genieten van de naoorlogse welvaartsgolven. Inmiddels vergrijst ons land en neemt het aantal ouderen hand over hand toe en het aantal mensen dat in staat is om hen professioneel te verzorgen neemt af: de gemiddelde leeftijd van de medewerkers in mijn organisatie ligt dicht bij de 50... en wij zijn niet uniek....De zorg wordt op deze wijze onbetaalbaar en bovendien zijn we gaan ontdekken dat ouderen het liefste gewoon thuis willen blijven wonen... zorg in een verpleeghuis, hoe goed ook georganiseerd, is nu eenmaal anders dan wanneer vader of moeder gewoon thuis woont...

Dit levert weer hele andere dilemma's op: kinderen die mantelzorger zijn, buren op wie een beroep moet worden gedaan, kleinkinderen die zo nu en dan voor opa en oma een maaltijd bereiden...terwijl diezelfde kinderen vaak kilometers ver weg wonen, wij onze buren nog maar nauwelijks kennen en we massaal gestopt zijn deel uit te maken van bv een kerkgemeente....we hebben onszelf geïsoleerd...

En dan is de enige uitweg toch vaak dat verpleeghuis.Datzelfde verpleeghuis dat steeds meer afhankelijk wordt van, gelukkig vaak zeer betrokken vrijwilligers.

Blijft toch het goede nieuws dat we het uiteindelijk echt niet zo slecht met elkaar doen.

Laten we dat alsjeblieft ook zo nu en dan tegen elkaar zeggen...