"Nu is het genoeg!"
Zo sprak ik afgelopen nacht, zo rond een uur of drie.
Aldus mijn vrouw.
Heel duidelijk en kordaat.
Ik kon me er niets meer van herinneren. Dat vond ik spijtig want ik was wel nieuwsgierig naar de aard van deze stellige uitspraak.
Ook mijn vrouw kon me niet verder helpen: het schijnt dat ik na het doen van deze mededeling, weer in alle toonaarden heb gezwegen. Of, dat is waarschijnlijker, ik verviel weer in mijn redeloze en snuivende gesnurk.
Maar ook daar weet ik niets van.
Het leverde me toch wel wat gepieker op. Als ik de theorieën mag geloven, worden 's nachts onverwerkte emoties alsnog in goede banen geleid. Ergens in die vreemde achtbaan die emoties heten, was ik blijkbaar een punt gepasseerd die ik net een teveel van het goede had gevonden.
Maar wat?
Probeerde mijn onbewuste zich met dergelijke uitgesproken zinnen, een weg naar het bewuste te banen? Maar als mijn vrouw niet wakker was geweest, was ook deze zin verloren gegaan. In ons donkere huis had midden in de nacht opeens mijn stem geklonken:
"Nu is het genoeg!"
Maar het was niemand opgevallen.
Nou ja, mogelijk dat onze hond, toch al meer op mijn stem gefixeerd dan veel andere wezens om mij heen, even de kop had opgetild. Maar, omdat ik niet naar beneden was gekomen, had ook de hond zich waarschijnlijk alweer snel overgegeven aan de slaap.
Het is ook wel een beetje triest, als ik het nog eens bedenk. Verhef ik mijn stem en stel ik een keer paal en perk, is er niemand die het hoort. Het is zelfs mijzelf ontgaan.
Okay, mijn vrouw dan, die heeft het gehoord. Maar ze heeft haar schouders opgehaald en heeft zich weer omgedraaid. Het is dat ze er vanmorgen nog even aan dacht, anders was de gebeurtenis volledig in het duister verdwenen. Ze heeft niet sidderend geluisterd naar mijn stem. Haar kennende heeft ze waarschijnlijk gelachen.
Ik zuchtte nog maar eens en keek naar het vallende duister van alweer een volgende nacht.
Ik had mijn stem verheft en de boodschap was volkomen verloren gegaan. Het was me een raadsel wat ik eigenlijk "genoeg" had gevonden.
Behalve dit verhaaltje dan....het is wel genoeg zo.
