Vanmorgen belde ik al vroeg met onze autodealer: onze wagen stond volledig passief naast het huis en was niet van plan om in beweging te komen. Dat was deze week niet de eerste keer, dus er moest maar wat gebeuren. De accu zou worden vervangen.
En zo zat ik deze zaterdagochtend al vroeg aan de koffie in de enorme showroom van onze dealer.
Toyota.
Wat het is, het ontgaat mij, maar het merk heeft niet de naam dat ze sexy of stoere auto's verkoopt.
Wel betrouwbare, maar ja, echte mannen vallen nu eenmaal niet op betrouwbaar. Dat is suf.
Tegenover mij namen een paar echte mannen plaats. Ze keken wat meesmuilend rond naar al het glimmende blik.
"Zou jij een Toyota kopen?"
De ander verwaardigde zich niet eens een antwoord.
Toch zaten ze bij de Toyota-dealer...
Ik raakte gefascineerd.
Ondertussen kwamen er regelmatig echtparen binnen. Van die mensen waarvan je snapt dat ze een Toyota kopen. Ongeveer mannen zoals ik: geen benul van techniek en de enige eis die ze stellen is dat het vehikel maar rijdt.
Sufkoppen, ik weet het.
De twee mannen tegenover mij bestudeerden de ruimte grondig. In de diepte was een rode sportwagen zichtbaar. Dat deed de heren lekkerbekken. Eén van hen stond op om het wagentje aan een nadere inspectie te onderwerpen. Dat was tenminste een auto.
De rode-sportauto-liefhebber draalde wat door de ruimte en had het na enige tijd wel weer gezien. De mannen waren weer verenigd aan de koffietafel.
"Zeg, wat was er eigenlijk aan de hand met dat autootje van je vrouw?"
Dat zal dus wel de Toyota zijn geweest...
Nu begon de ander toch wat defensief het bedoelde autootje te prijzen. Het was toch eigenlijk best een pittig ding. En hij lag goed in de bochten.
"Mja....maar hij kan het nooit winnen van de VW van jou...."
Nu viel er even een stilte....
"Die heb ik verkocht. Ria wilde liever de Toyota houden, dus die delen we nu..."
De ander was de beroerdste niet. Hij haalde zijn schouders op.
"Nou ja, als hij maar rijdt, he?"
