"Ik wandel in een lange traditie die ik wil eren"

Eén van de meest indrukwekkende films die ik ooit zag is "Labyrinth". Een film uit 1986. In de film krijgt het tienermeisje Sarah opdracht van haar ouders om op haar veel jongere broertje te passen. Daar heeft ze helemaal geen zin in. Ze moppert dat ze van het jongetje af wil.

Nou, daar weet de kwaadaardige prins Jarret, een prachtige rol van David Bowie, wel raad mee. Hij neemt Toby, het broertje, mee naar zijn paleis. Sarah heeft direct spijt van haar onbeheerste uitval en wil haar broertje terug. Jarret is niet de beroerdste, ze mag hem komen halen. Het paleis van Jarret ligt midden in een uitgestrekt doolhof, dat dan weer wel.

En zo begint de avontuurlijke reis van Sarah door het doolhof. Jarret doet alles om Sarah te dwarsbomen: hij verandert het doolhof voortdurend; vrienden die Sarah willen helpen, worden door hem bedreigd, betoverd of verleid, zodat zij zich tegen haar keren; hij verbreekt alle beloftes die hij aan haar doet en bovendien speelt hij ook nog met de tijd die ze had gekregen om het doolhof door te komen.

Uitgeput komt Sarah op enig moment aan op een uitgestrekte vuilstort. Tussen de enorme bergen vuilnis, vindt Sarah een ruimte waar ze kan schuilen.

Tot haar grote opluchting is de ruimte waar ze terecht komt een exacte kopie van haar slaapkamer. Alles, tot in de kleinste details, klopt. Alhoewel ze heel goed snapt dat ze niet thuis is, wil ze zo graag dat het allemaal wel klopt, dat ze op het bed in slaap valt. En zo verstrijkt de kostbare tijd....

Wanneer ze weer ontwaakt, realiseert ze zich dat ze in de maling is genomen. Dat ze zichzelf in de maling heeft genomen. Op dat ogenblik begeven de wanden van de ruimte het en stroomt het vuilnis in grote golven naar binnen. Niets blijft er nog over van de illusie van haar eigen slaapkamer.

Afgelopen week las ik het slotpleidooi van Wilders, in het proces tegen deze onderkoning. Hij refereerde aan enkele grote namen uit onze geschiedenis: de Witt, van Oldebarnevelt. Beide strijders, aldus Wilders, voor de vrijheid. Hij plaatste zich in dezelfde traditie. Alles leek te kloppen. Velen zullen zijn betoog met instemming hebben gelezen. Velen zullen hebben gedacht dat we eindelijk weer een staatsman hebben die opkomt voor onze waarden. Velen zullen zich in slaap hebben laten sussen.

En zo verstrijkt de kostbare tijd...

As you like it

Deze week publiceerde de staatssecretaris voor Volksgezondheid haar langverwachte programmabrief langdurige zorg. In dit 35 pagina's lange epistel ontvouwt Marlies Veldhuijzen van Zanten - Hyllner haar visie op de langdurige zorg en met name de zorg voor onze ouderen.

Veel is bekend.

De AWBZ is teveel een allesennogwatverzekering geworden.
De kosten voor de zorg en met name de ouderenzorg, nemen exponentieel toe en dreigen onbeheersbaar te worden.
We moeten wonen en zorg gaan scheiden.
De zorgkantoren, nu nog verantwoordelijk voor de besteding van de AWBZ-gelden, gaan verdwijnen.
Steeds meer zal worden overgenomen door gemeenten.

We hebben het allemaal al met grote regelmaat gehoord.

Al jaren.

Vermoedelijk had deze zelfde staatssecretaris enkele jaren geleden, toen ze nog als verpleeghuisarts voor de Amstelring-Osiragroep werkte, nooit kunnen bevroeden dat onder al deze toen al circulerende voorstellen, balonnetjes, fantasiën en standpunten ooit nog eens haar handtekening zou komen te staan. Als politiek verantwoordelijke. Dat zij zo de geschiedenisboeken in zou gaan.

Als de staatssecretaris die het ontmantelen van de AWBZ - en alles wat hiermee samenhangt - aan zou pakken.

Ik bedoel maar.

Ook politiek is het resultaat van diepgaander, krachtiger stromingen dan al het dagelijkse mediarumoer doet vermoeden.

Maar goed. Als je de programmabrief leest, krijg je de indruk dat Veldhuijzen alles ter plekke verzint en aan het maagdelijke papier toevertrouwt.

"Whole the world is a stage and all the men and women are merely players"

Shakespeare had ons, als gebruikelijk voor deze man, allang door. We mogen onze rol op het plankier spelen. De regisseur zien we niet en soms, heel soms, horen we de souffleur. Ook haar krijgen we niet te zien.

Hoe eindigt die prachtige monoloog van Jacques, de melancholicus in "as you like it", ook alweer? O ja.

"That ends this strange eventful history
Is second childishness and mere oblivion
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything"

Verdomd, Shakespeare voorzag zelfs de toekomst van onze ouderenzorg...

Zou hij....?

Het model voor de thuiszorg wat door de staatssecretaris wordt geschetst, lijkt op het Deense model. Ik schreef een verslag van mijn studiereis naar Denemarken. Dit is te downloaden op:http://www.erik-zwart.com/#Dementie