Ik zag de vraag op een poster.
"Wat is ruimte?"
Wat er verder op de poster stond, weet ik niet. Deze vraag bleef bij mij hangen.
Wat is ruimte.
Ik liep, toen ik de poster zag, aan de grens van Leiderdorp en verliet de stad via een jaagpad langs de Oude Rijn, richting Koudekerk. We bogen, via de Ruige Kade, af naar Hoogmade en liepen zo de uitgestrekte, groene long van de Randstad in: het Groene Hart.
Ik weet het, longen en hart zijn twee verschillende organen, maar leg dat onze planologen maar uit.
In ieder geval: dáár weet je weer wat ruimte is. Een oneindig laagland. Molens, bomenrijen, uitgestrekte plassen, een kerktoren en een lang lint van auto's die over de A4 naar Amsterdam beweegt, ze vormen het decor van die enorme ruimte. Kijk ook eens omhoog. De hemelboog is hier hoger, véél hoger dan in de stad. En je loopt alleen.
Tenminste, Anita liep natuurlijk ergens voor mij (ze loopt nu eenmaal harder dan ik), maar verder is er niemand. Een leeg land.
Ruimte.
Maar wat is nu die ruimte?
Is het het gebrek aan begrenzing? Flatgebouwen, straten, verkeerspleinen, treinrails? Is het de wind die vrij haar spel kan spelen en mijn gedachten steeds weer wegblaast? Is het nu juist die kerktoren in de verte die mij doet realiseren hoe leeg het tussenliggende land is? Of is het het waaierende geluid van haar kerkklokken? Die zwaan die met suizende vleugels over mij heenvliegt?
Misschien is het wel die hoge hemelboog die mij kleiner maakt.
Het besef dat ik nog vele kilometers moet lopen.
En dat iedere stap er één is.
Door die enorme ruimte.
Dat ik onderweg ben.
