Mijn zoon is het huis uit.
Dat op zich is al een dramatische boodschap.
Hij is 23 en van de ene op de andere dag vertrok hij. Naar zijn eigen flatje. Met zijn eigen spullen. En zijn muziek. En zijn gewoontes. En zijn huis vol bonkende muzieklevendigheid. Dat was allemaal verdwenen toen hij het bestelbusje voor ons huis in beweging zette. Hij en een paar vrienden zwaaiden nog even. En toen was het voorbij.
Geen sentimenten met knuffeldieren. Of een oud voorleesboek wat je in de stapel terugvond. Alsof hij een rondje met zijn vrienden ging rijden.
Het is ook geen drama.
Op één ding na.
Dat realiseer ik me in toenemende mate nu hij vertrokken is.
Ik, man, ben opeens in de minderheid.
Mijn vrouw en dochter regeren het huis in een oppermachtige veelheid van stemmen. Twee tegen één.
Het huis wordt een truttenparadijs. 's Avonds de ene na de andere talentenshow. Hysterische moeders, overhetpaardgetilde jongens en meisjes ("Ga toch met je lego spelen!") Tot tranen toe geroerde oma's en een lafhartige, slapjanige, naarliefdeenerkenninghunkerende zogenaamde B.N.'er die iedere keer opnieuw weer verbijsterd vaststelt dat nu NU, JA NU ECHT, het absolute supertalent voor hem is opgestaan. En dat 7 avonden per week. Een trieste rij van absolute supertalenten schuift langzaam door naar het loket van de geestelijke volksgezondheid, waar men nog lang veel verdient aan het herstellen van al die geknakte superegootjes van kinderzieltjes. En diep teleurgestelde moeders en de begeleiding van al die echtscheidingen omdat pa er toch al nooit zo in geloofde. De lul. En oma's die hun dochters altijd al hadden gewaarschuwd voor die vent.
En de zondagmiddag wordt, tot mijn machteloze verbijstering, een dvd opgezet zoals "Gooische vrouwen", waarin Linda de Mol schittert. Talent is niet nodig, alleen een beroemde naam. Terwijl tegelijkertijd door de dames de "LINDA" wordt bediscussieerd. Waardoor wij er nota bene actief aan meewerken dat deze miljardairsfamilie nog weer rijker en rijker wordt door....tja, door wat eigenlijk? Verstrooiing is nog het meest neutrale woord dat in mij opkomt.
De huisdieren helpen me ook al niet verder. Alles wat hier ooit man was, is inmiddels "geholpen", zoals de dames met een satanische grijns opmerken.
Ik onderken een verlangen wat voor mij volkomen nieuw is. De deur even achter me dichttrekken en in de kroeg op de hoek met een pilsje in de hand een biljartje te gaan leggen. Maar dan ook zo'n ouderwetse Ierse kroeg met een aparte ingang voor de mannen en een klein hokje vooraan waar de vrouwen mochten wachten op manlief totdat die was uitgedronken.
Kroeg op de hoek?
Nee, die bestaat ook bij ons niet meer.
Mannen zijn tegenwoordig thuis.
Gezellig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten