dinsdag 19 juni 2012

Schande!



We hadden alles in huis gehaald.

Chips, bier, broodjes warme worst, de pizzaboer zou ergens halverwege de avond nog wat pizza's komen brengen. Voor de zekerheid hadden we de televisie zo opgesteld dat een grote groep mensen er goed zicht op zou hebben.

We hadden vrienden uitgenodigd. En buren. En collega's.

Het zou een ware happening worden.

Via facebook, twitter, de mail en ook via de ouderwetse telefoon en mondopmondreclame waren de uitnodigingen verspreid. Sommigen reageerden onmiddellijk met een helaas, maar andere afspraken. Soms een sms'je. Toen het evenement van het jaar op het punt stond te beginnen, waren er nog maar drie gasten binnengedruppeld.

Het was goed, we waren er toch wel klaar voor. We gingen gespannen voor de buis zitten.

Het zorgdebat in de tweede kamer.

Het werd een debacle. In plaats van de aangekondigde marathonzitting, waarin we (eindelijk!) eens uitgebreid zouden kunnen genieten van het neusje van de zalm van onze natie op het gebied van debattechnieken, hielden de dames en heren er na een kleine 5 uur alweer mee op.

5 uur.

En ze hadden alleen nog maar een eindeloze reeks emails en brieven van teleurgestelde kiezers voorgelezen. Niks geen debat. Zenden, zenden en nog eens zenden.

Die van Gerven , die kon nog wel aardig iets voorlezen. Maar zelf iets bijdragen?

5 uur in plaats van de toegezegde 15 uur.

Het was beschamend.

We keken bedremmeld naar onze tafels vol met versnaperingen, bier en wijn. We legden beschaamd onze roeptoeters maar weer aan de kant. Onze frivole hoedjes stonden ons nu belachelijk. Laat staan mijn zorgvuldig uitgekozen T-shirt met hierop in koeienletters "JA!" en op de achterzijde "Nee (toch niet)"

Onze gasten bleken in alle stilte al te zijn vertrokken.

Het was een drama.

Zuchtend haalden we de ijverig opgehangen vlaggetjes van de verschillende partijen weer van onze gevel. De schaal met tomaten, we vonden hem zo leuk gevonden, stopten we in de koelkast. We namen met elkaar nog een glas bier.

We hadden zelfs geen zin meer in de nabeschouwing.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten