Buitenaards leven bestaat....

Mijn stelling is: buitenaards leven bestaat. Sterker: ze zijn al onder ons.

Ik zal het u aantonen.

Dat is voor mij niet moeilijk: sinds enkele jaren leven wij namelijk samen met een wezen van ergens uit de ruimte...

Kluns.

Kluns lijkt op een kat en vanuit die gedachte hebben we hem dan ook in huis genomen. Hij is harig, loopt op 4 poten, hij knort als hij het naar zijn zin heeft en hij heeft rechtopstaande, driehoekige oren. Geen twijfel mogelijk, zou je zeggen, een echte kat.

Totdat....

Kluns een sprong moet maken. Bijvoorbeeld van de tafel naar een nabijgelegen kast. Die sprong is noodzakelijk want op die kast staat een bakje droogvoer. Het is een sprongetje van niks: hij hoeft nog geen 60 cm te overbruggen.

Het is hem nog nooit gelukt. In de meest absurde verkrampingen verdwijnt Kluns tussen tafel en kast naar de grond. Het liefst sleept hij tegelijkertijd van alles wat zich op de tafel bevindt, mee. Of hij blijft met zijn nagels haken aan de rand van de kast. Ook dit levert onafwendbaar een val omlaag op, maar dan meer glijdend.

Of de idiote gewoonte van het beest om minstens dertig keer per uur luid mauwend de huiskamer te verlaten, door de schuifdeur naar de achtertuin. Waarbij hij meestal, wanneer de schuifdeur gesloten is, direct weer omdraait om klagelijk mauwend naar binnen te gaan zitten kijken. Als je de deur openschuift, komt mijnheer bozig pruttelend weer naar binnen.

Of de nog meer absurde gewoonte om zich als hond te gedragen. Het liefst ligt Kluns in een hondenmand (de honden, lafaarden die het zijn, liggen er dan met een treurige kop naast). Wanneer iemand een hond aanhaalt, is Kluns er als de kippen bij, want hij wil ook worden aangehaald. Wanneer de honden, na een wandeling door de regenplassen en de modder, het huis binnenkomen, begint Kluns onmiddellijk de smerige poten van één van de honden schoon te likken. Dat doe je namelijk, als honden onder elkaar...

Probeer Kluns eens aan te halen. De gemiddelde huiskat kronkelt van genot en biedt zo ongeveer ieder plekje op zijn lijf aan om doorheen te kroelen. Kluns niet.

Kluns schiet in een kramp. Al zijn nagels staan uit en als je niet oppast slaat hij deze diep in je vlees, waarbij hij niet in staat is om zijn nagels weer in te trekken.

Toch wil hij dolgraag worden aangehaald. De enige manier is om hem razendsnel zo te vloeren, dat hij met zijn nagels geen kwaad meer kan. Als je hem op zijn rug aait, begint hij zichzelf hysterisch te likken. Stop je met aaien op zijn rug, dan stopt hij het likken. Het is net of er een soort knop zit.

Eten is ook al een wonderlijk avontuur. De andere katten gebruiken hun tanden om het eten uit de voerbak te vissen.

Kluns niet.

Kluns hengelt voorzichtig met zijn nagels de brokken uit de voederbak. Legt ze ergens op de grond en eet het dan pas op.

Soms....

Meestal laat hij het gewoon liggen. Met als effect dat de hele vloer onder de voedselbrokken ligt.

Waar de andere katten, wanneer ze naar buiten zijn, een ronde door de buurt en aanpalende tuinen maken, is Kluns nog nooit de tuin uit geweest. Hij holt één keer naar altijd hetzelfde plekje, wroet hier met zijn snuit door de aarde (zodat hij met een bemodderde kop weer naar binnen komt) en vindt het avontuur buiten weer mooi geweest. Als gezegd, alle andere tientalle keren komt hij niet verder dan twee passen buiten de schuifdeur, voordat hij weer omdraait.

Kluns....

We hebben ons lang afgevraagd hoe dit wezen nu eigenlijk in elkaar zit.

Maar ik weet het nu zeker....

Hij is een buitenaards wezen die de gestalte van een kat heeft aangenomen, maar die het concept kat niet goed begrijpt....

Kluns komt van Pluto...