Herkeuring

Het was een kleinigheid, maar al te groot voor mijn handen: één van de voorlampen van de camper had het begeven.

Vriendelijke automobilisten hadden me de voorgaande dagen met lichtsignalen gewaarschuwd.

Nu is een enkele vriendelijke medeweggebruiker te overzien en te waarderen, maar hen wordt je op een gegeven ogenblik ook wel weer zat als je de zoveelste keer door een lichtsignaal wordt verblind.

Hoe dan ook.

De verschillende garagebedrijven onderweg bleken zonder uitzondering tot over de oren in het werk en het simpel vervangen van een lampje kostte minimaal enkele uren wachttijd.

We besloten dus eerst rustig naar huis te rijden en daar een afspraak te maken bij de ons bekende garage.

Daar zat ik dan.

Ook hier bleek de werkplaats volop in haar werkzaamheden te zitten, zodat de man achter de balie besloot om de lamp dan maar eigenhandig voor mij te vervangen. Dat bleek ook voor hem geen sinecure. In een mum van tijd stonden er drie mannen uit de werkplaats over zijn schouder mee te kijken en adviezen te geven.

Dat kwam wel goed, besloot ik en richtte mijn aandacht op een nieuwe klant die binnenkwam. Een hoogbejaarde dame, volop ondersteunt door een enorme man (ik neem aan haar zoon), kwam moeizaam de showroom van de garage binnen strompelen.

Ze werd enthousiast begroet door de dame achter de balie. De begroeting moest enkele keren worden herhaald, ze werd ook steeds korter en minder enthousiast, omdat de oude dame blijkbaar stokdoof was.

De auto van de dame was klaar.

Ook mijn lamp was verwisseld, kwam de balieman me vertellen, maar de oude dame was me net voor bij het pinapparaat.

Dat vergde natuurlijk een uitgebreid bestuderen van de mogelijkheden. Het contactloos aanbieden van haar bankpas bleek te ingewikkeld, zodat er werd besloten om de kaart in het apparaat te schuiven.

Ondertussen keek de dame mij schalks aan.

"Nou, mijn auto is tenminste weer goedgekeurd....nu ik nog..."

Ze nam even de tijd om haar pincode in te toetsen.

"Ik moet nog naar de oogarts voor een herkeuring voor mijn rijbewijs. Dat wordt nog spannend want ik zie al maanden hartstikke dubbel...."

De pinbon rolde uit het apparaat en deze werd, met de rekening, zorgvuldig opgevouwen en in de handtas gestopt.

Haar zoon stond inmiddels weer naast haar en greep haar stevig onder de arm. Samen liepen ze naar de uitgang.

"Maar gelukkig heb ik nog tot november de tijd..."