Schreeuw

In 70 steden in Nederland werd zaterdag geschreeuwd.

Door zo'n 100.000 mensen.

Niet iedereen schreeuwde uit volle borst. Maar dan kwam er tenminste een luide roep over de lippen. En sommigen, ja, die brulden de longen uit hun keel.

Hierna lachte men meestal wat schaapachtig. Toch een beetje vreemd. Zomaar zo hard schreeuwen op straat.
Maar goed, iedereen om je heen deed mee. Dus, daar ging je.

In Den Haag, Rotterdam, Amstelveen, Almelo, Lelystad en Amsterdam. Niet in Gouda. Nee, daar niet.

Maar ja, voor je het weet krijg je hier een bloembol op je kop. En vervolgens rijdt het leger in tanks door de straten. Dus dan pas je wel op met dat schreeuwen.

Dat schreeuwen was ook nog ergens goed voor. Tenminste, dat was het idee. Nederland schreeuwt om cultuur. Want er wordt bezuinigd op cultuur en bovendien gaat er ook nog een dure BTW geheven worden op kaartjes voor het theater en de cinema. Vandaar.

Ik zag op het Leidseplein, waar hartstochtelijk werd geschreeuwd, zelfs Frits Bolkestein langskomen. Hij is natuurlijk een rechtse bal en verklaarde trots het overal mee eens te zijn waar dit kabinet voor staat. Stilte. Op één ding na: de bezuinigingen op cultuur. Dat vond hij maar niets. Luid geschreeuw en gejuich. Hij keek glimlachend rond. Sterker, hij vond dat er juist méér geld naar cultuur moest. Het plein werd afgebroken door de enthousiaste menigte. Die Frits, in het hart van de linkse kerk. Opeens hielden ze een beetje van hem. Hij hield zijn adem in. Toen maakte hij zijn zin af: "en het moet worden bekostigd uit een flinke bezuiniging op ontwikkelingshulp..."

Toen hielde de menigte even haar adem in. En vervolgens klonk er een langdurig en hartgrondig boegeroep en gefluit. Frits straalde. Mooi verhaal voor die avond in de kroeg met zijn vrienden. Ha, ha, echt Frits. Jammer dat hij zijn memoires al had gepubliceerd. Het was een mooie intro geweest.

Zondag was het weer stil. De mensen doken wat dieper in hun kraag en stookten de kachel thuis iets hoger op. In de theaters werd gezongen, gedanst en gedeclameerd. In de kunsthal in Rotterdam bekeek het publiek de schilderijen van Edvart Munch. Die heeft iets met schreeuwen.

Buiten op straat gilde een kind. Het wilde een ijsje.

Die moest nog veel leren.