Het is al lang geleden.
Veel is inmiddels veranderd.
Ik ben geen verpleegkundige meer. Ik ben 20 jaar ouder. Ik heb al in geen jaren een psychiatrisch ziekenhuis van binnen gezien.
Lubbers en zijn minister Brinkman kregen duizenden verpleegkundigen op de been: stop de bezuinigingen. Ze waren nog maar net begonnen. Wisten wij veel.
Zo lang is het al geleden.
In die tijd hadden huisartsen de vervelende gewoonte om op vrijdagmiddag dementerende ouderen op een opnameafdeling van een psychiatrisch ziekenhuis terecht te laten komen. Hadden ze het weekeinde tenminste rust. Vervolgens zat zo'n stakker temidden van ernstig gestoorde patiënten maanden te wachten op een plekje in een verpleeghuis.
O ja, wachtlijsten, die waren er toen ook.
Een grijs hoopje ellende, weggedoken in een hoekje van de huiskamer. De wereld was al zo vreemd geworden, nu was ze ook nog vijandig.
Dit probeerden we uit alle macht te voorkomen. Dus, als er een bejaarde werd aangekondigd, vroegen we stevig door. Veel psychiaters waren het met ons eens en werkten mee. Een enkeling niet. Die wilde zo nodig zijn collega helpen. Want ja, die avond zagen ze elkaar weer bij de Lions of de Rotary. Of er had een assistent dienst en die durfde nog niet zo goed "nee" te zeggen tegen de huisarts aan de andere kant van de lijn. En reken maar dat zo één overtuigend kon zijn.
Maar nu was het echt anders. Ze was hoogbejaard, dat zeker. Maar ze was niet dement. Gegarandeerd niet. Echt niet.
Ze werd door een taxi gebracht. De taxichauffeur droeg haar koffertje. Haar bril stond scheef op haar hoofd en haar permanentje was uitgezakt. Ze droeg een lange, wollen jas waarvan de knopen scheef waren dichtgemaakt.
Ze schuivelde voorzichtig naar binnen en keek mij verwachtingsvol aan:
"Komt mijn moeder me hier straks ophalen?"
Ik heb haar een kopje thee gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten