Kiwi

Gisteravond zag ik op televisie een interessante scene voorbij komen. Een, blijkbaar, Bekende Nederlander (sinds iedere commerciële zender haar eigen stal bekende nederlanders beheert en het aantal explosief is toegenomen, hou ik het niet meer bij. Deze wereld is voor mij bij Mies Bouman en Freek de Jonge opgehouden met draaien), stak,  in een winkel, voor meerdere mensen zichtbaar, enkele flesjes lippenstift in haar jaszak.

Een dame sprak spontaan een winkelmeisje aan. Vervolgens moest diezelfde dame haar beschuldiging herhalen tegenover de voor velen (behalve voor mij dan) bekende Nederlander.

Het werd een beschamende scene. De arme vrouw kronkelde en leek buigbewegingen te maken. Ze friemelde wanhopig met haar handen en uiteindelijk bracht ze een hand voor haar mond en herhaalde wat ze had gezien. Ze was vuurrood geworden.

Deze vrouw was bezig om door een voor haar dwingend taboe heen te breken. Bekende Nederlanders stelen niet. Ze kón het helemaal niet gezien hebben. Haar ogen moesten haar bedrogen hebben. Haar mond herhaalde zonder veel overtuiging de beschuldiging, haar lijf gilde "het is niet waar, ik geloof het zelf niet!"

De opluchting toen het allemaal een wat suffe grap bleek te zijn, was enorm. De dame vocht tegen haar tranen.

Het valt niet mee om te vertrouwen op wat we zien.

Vorig jaar reed ik met mijn vrouw door Nieuw Zeeland. Mijn vrouw reed en ik keek om me heen. Opeens zag ik in de berm, naast de auto, in een flits, een bruinige loopvogel. Geen verenkleed, het leken wel haren.

"Een kiwi", riep ik uit.

Het beestje was natuurlijk allang weer verdwenen in de bosjes.

Wie ik het verhaal later ook vertelde, iedereen verklaarde me voor gek. Een kiwi liet zich niet zien, nooit, echt nooit. Al helemaal niet midden op de dag. Ik kón het domweg niet gezien hebben. Het zal wel een andere loopvogel, er zijn er meerdere in Nieuw Zeeland, geweest zijn.

Nu kan ik het verhaal natuurlijk stug volhouden.

Maar dan word ik eigenwijs gevonden.

Nu word ik meestal al eigenwijs gevonden, maar dat vergroot mijn geloofwaardigheid niet. Ik blijf een eigenwijze sukkel die beweert iets gezien te hebben wat je helemaal niet kan hebben gezien.

Een zonderling.

Ik hou het verhaal maar bij me.

Nou ja, laten we afspreken dat u, lezer, het niet verder verteld....