Het was een bittere teleurstelling.
Vreselijk.
Iedereen had het over haar. Ze was mooi. Misschien wel de mooiste. Haar ogen. Haar glimlach.
En nu zou ik haar in de ogen kunnen kijken.
Met nog een paar honderd man.
Maar geen ogen te zien.
Ze was onooglijk.
Ik zag vooral het spiegelbeeld van al die starende mensen. Flitsende camera's.
Ze hing achter glas.
Mona Lisa.
Maar er was hoop...
De Venus van Milo stond ook nog ergens in dit immense gebouw.
Dat was helemaal lachen: een driedimensionaal beeld en iedereen, of eigenlijk allemaal mannen, stond vastgenageld aan de voorzijde. Ik liep langs de groep heen en bekeek de achterzijde. Ook niet onaardig en ik was hier alleen.
Een vrouw zonder armen. Met een half ontbloot lijf. Billen die net uitkwamen boven een afgezakte doek die om haar lijf was gevouwen. Symbool van de eeuwige schoonheid.
En alle kerels stonden naar haar borsten te staren.
Echte kunstkenners, zullen we maar zeggen.
Net als al die fotograferende mensen voor de Mona Lisa. Thuis zouden ze op de foto een witte vlek zien waar het flitslicht tegen het glas weerkaatste. Of, wanneer ze zonder flitser werkten, hun eigen afbeelding in het glas.
Vandaag hoorde ik Matthijs van Nieuwkerk verklaren niet te begrijpen waarom iedereen zo idolaat is van de Mona Lisa.
Pffff.
Gelukkig.
Ik snap het ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten