It's right to be wrong.
Het is niet de meest voor de hand liggende gedachte. Geconditioneerd als we zijn om onze gedachtensprongen in een strak bepaald speelveld te doen. Om vooral gedachten en suggesties neer te leggen die passen in de verwachting van de andere deelnemers.
Vooral tijdens "out of the box" sessies. Die zijn helemaal eng. En leveren zelden iets op. Want "out of the box" betekent nog niet buiten het denkkader. Dat doosje staat gewoon ergens in een hoek. Misschien een beetje stoffig, maar het past daar uitstekend. Niemand die van zijn stoel valt als dat doosje open gaat.
Want echt buiten het kader springen is eng. Doodeng. Voordat je het weet kijkt iedereen tijdens een pijnlijke stilte, met rollende ogen naar het plafond.
En gaat men over tot de orde van de dag.
In dit geval, "out of the box" denken. Maar je kan ook overdrijven En daar houden we niet van.
Als gedachtenoefening wordt vaak geroepen: "Laten we de cliënt nu eens écht centraal stellen". Als dat zou lukken, dan levert dat gegarandeerd spectaculaire nieuwe vergezichten op. Maar hoe vaak lukt dit?
Mensen blijven binnen bekende kaders omdat dit veilig is. Je gaat tenminste niet onderuit, je komt niet terecht in toestanden omdat je dwars door een belemmering heen moet breken. Je doet wat je moet doen. Binnen de afgesproken kaders.
Die enkeling die durft, maakt fouten. Die probeert een ongebaand pad. Die springt buiten de band. Die loopt blauwe plekken en kleerscheuren op.
Die begrijpt ook precies welke belemmeringen er bestaan. Welke weerstanden. En opeens ziet ze haar kans. Dan springt ze huizenhoog. En verandert het denkkader. En durven ook de anderen weer even iets meer.
It's right to be wrong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten