Wat moet ik doen?
Dit was de simpele vraag van Pauw aan Boomsma. Boomsma reageerde stralend en met veel taal. Moszkowicz, ook als gast aangeschoven, probeerde Boomsma te helpen en stelde eigenlijk dezelfde vraag: "Wat kan ik doen?"
En weer die lach en heel veel taal.
Agnes Kant had het allang gehoord en begrepen, het was een zaak van de politiek. Daarmee was voor haar de kous eigenlijk af.
Nee, probeerde Boomsma, het is een zaak van mentaliteit. Ons ego is te groot. Een persoonlijk filosofietje, verontschuldigde hij zich.
Het was tenenkrommend om te zien, maar hij kwam geheel niet over. Hij dreigde even de eeuwige glimlach op zijn gezicht te verliezen, maar hernam zich op tijd.
Maar waarom toch altijd je goede humeur bewaren? Waarom altijd maar op die kijkbuis zichtbaar willen zijn als een eeuwig goedgemutste, optimistische en vrolijke kerel? Waarom niet stevig de pest in krijgen als je merkt dat je boodschap niet overkomt? Gewoon een keer die vuist op tafel: het is afschuwelijk en je moet hier serieus mee omgaan.
De boodschap die hij wilde brengen, die was er ernstig genoeg voor. In enkele beelden uit een documentaire ("Taste the waste") werd een afgrijselijke werkelijkheid geschetst: tonnen voedsel per jaar per supermarkt, wordt er doorgedraaid. Zo de vuilnisbelt op. Omdat er véél meer wordt geproduceerd als dat we nodig hebben. Tonnen vis uit de al leeggeviste zeeën die stomweg aan het einde van de dag wordt weggegooid. Onbenut.
In ons rijke westen dan.
Een tweede schrijnende werkelijkheid die duidelijk werd is dat in landen waar ze al dit eten meer dan nodig hebben, steeds meer landbouwgrond en vee wordt gebruikt om het onverzadigbare westen te voeden. Grond en vee die door enorme multinationals worden geleid. De lokale boeren hebben dus steeds minder grond tot hun beschikking om aan hun eigen voedselbehoefte te kunnen voldoen.
Daar mag je best boos om worden, Arie Boomsma. Daarvoor mag je best met je vuist op tafel als Pauw er een woordenspelletje van maakt.
Daarom door mij nog maar een keer deze bescheiden poging.
Verdomme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten