Schoenen

Het is geen uitzonderlijke waarneming om op te merken dat de wereld waar wij in leven snel aan het veranderen is. Hiervoor hoeven we maar de verschillende nieuwsmedia te volgen om deze opmerking te kunnen onderschrijven. Er zijn echter nog steeds momenten dat je het gevoel krijgt dat de wereld wat sneller draait als dat je je bewust bent en dan lijkt het of je opeens in een verkeerd decor terecht bent gekomen. Aldus vandaag.

Ik heb nieuwe schoenen nodig. Hier is helemaal niets uitzonderlijks aan. Al gedurende mijn gehele leven doet dit gegeven zich zo eens in de twee of drie jaar voor. Hierop volgt een gang naar de schoenenwinkel en daar worden enkele nieuwe exemplaren gepast waarna een nieuw paar wordt aangeschaft. 

Altijd saai. Altijd degelijk. Altijd leer. Meestal zwart en als ik in een wilde bui was, bruin.

En juist hier bleek vandaag de wereld sneller te zijn doorgedraaid als dat ik mij had beseft.

Bij binnenkomst in de eerste schoenenzaak kreeg ik direct het gevoel de verkeerde winkel te zijn binnengestapt. Waar ik ook keek, ik zag alleen maar sportschoenen.

In mijn wereld worden deze in een sportzaak of, ik zag dat wel vaker de laatste tijd, een speciaalzaak voor sportschoenen verkocht. Maar dit was een gewone schoenenzaak.

Verbaasd vroeg ik de verkoper of hij mogelijk ook gewone schoenen had en hierbij wees ik op de van Lierschoenen aan mijn voeten. Degelijke, zwartleren schoenen met een veter. De man wees naar een hoekje in de winkel en, inderdaad, hier stonden enkele schoenen die iets meer voldeden aan mijn beeld van een gewone schoen. Dat wil zeggen, van de vier hadden er twee toch ook weer een soort sportstreep en spierwitte zolen en de andere twee bleken instappers of schoenen met een kleefsluiting.

Teleurgesteld verlieten we de winkel. 

Ik zal het vervolg kort samenvatten: ook de andere drie Goudse schoenenzaken bleken vrijwel alleen nog maar sportschoenen te verkopen. Tijdens de wandeling naar de verschillende winkels, keek ik, geheel tegen mijn gewoonte in, wat nadrukkelijker naar de schoenendracht van mijn stadsgenoten. Tot mijn stomme verbazing  bleken ze allen, jong en oud, zelfs stokoud, uitsluitend sportschoenen te dragen. Nergens, werkelijk nergens zag ik nog schoenen zoals deze zo'n drie jaar geleden normaal en "common sense" waren. Dit was geheel aan mij voorbij gegaan.

Enfin, zonder zaken gedaan te hebben, weer thuisgekomen. Het internet hielp mij verder. Een Duits modehuis bleek de schoenen te verkopen waar ik zo naarstig naar op zoek was geweest.

Het daagde langzaam, maar heel, heel vaag in de diepte begon ik te verlangen naar de schoenen van onze voormalig minister Hugo de Jonge.

Als daad.