Ik heb vandaag gestemd.
Ik hoop u met mij.
Natuurlijk, ik ken het cynisme: wat doet mijn stem er toe.... uiteindelijk doen ze toch wat ze zelf willen....het zijn allemaal zakkenvullers.
Cynisme is niets anders dan dat je je geloof hebt opgegeven. Het geloof dat het anders kan. Het geloof dat verandering mogelijk is. Het geloof in de mens....je medemens....jezelf.
"Maar, jij leest toch ook de krant? Je ziet toch wat een zooitje het is?"
Jawel.
Ik heb ook nooit gezegd dat "geloven in" een gemakkelijke weg is. Het is een weg vol kuilen, bergen, teleurstellingen, tegenvallers, vallen en weer opstaan. Vooral dat laatste, opnieuw weer opstaan. Het heeft niks te maken met roze wolken. Het is ploeteren en metertje voor metertje terrein winnen.
En soms weer een heel stuk verliezen.
En dan toch weer opnieuw beginnen...dat is nu eenmaal geloven. Geloven dat het kan.
Hoe denk je dat ons land ooit tot stand is gekomen? Ons land, een moerassige delta aan zee. Ooit was het grootste deel domweg onbewoonbaar moeras. Het heeft tientallen eeuwen geduurd voordat hier bewoonbare grond ontstond. Door ploeteraars, harde werkers: geulen graven, dijken opwerpen, terpen ophogen en na de zoveelste overstroming weer overnieuw beginnen. Ploeteren maar ook samenwerken: alleen begin je niks. Zo is ons land langzamerhand ontstaan.
Dankzij die ploeteraars.
Wie realiseert zich nog dat de meesten van ons meters onder de zeespiegel wonen?
Dankzij die ploeteraars.
Die geloofden dat het kon. Soms met hun laarzen in het water. Soms met de moed der wanhoop.
Vandaag heb ik gestemd.
Ik heb gestemd op een jonge Marokkaan.
Omdat hij gelooft dat het anders kan.
Soms tegen beter weten in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten