Lost...

Bij het begin van deze blog, word ik direct geconfronteerd met een probleem. Ik wil schrijven dat ik de laatste tijd een bepaalde televisieserie volg, maar ik kijk hiernaar via een tablet en soms via mijn smartphone en, alleen doordat ik via google een apparaatje in mijn televisie heb gestoken, kan ik ook via mijn televisie kijken. Hoezo, televisieserie? Het is dus een serie, maar dat levert weer de vraag op naar de aard van de serie en ben ik feitelijk weer terug bij af....

Hoe dan ook, u begrijpt door deze omslachtige uitleg wel wat ik bedoel.

De serie heet "Lost" en handelt over een groep mensen die, doordat hun vliegtuig is neergestort, moeten zien te overleven op een tropisch eiland, ergens in de Stille Oceaan. Het blijkt al snel geen onbewoond eiland te zijn, maar de andere bewoners blijven gedurende de loop van de serie onduidelijke figuren, die om de één of andere reden meestal zelf ook op het eiland zijn aangespoeld. Het zijn wel echt mensen, want, ondanks dat iedereen voor de opgave staat om te overleven, maken ze zich allemaal direct erg druk over territoria en grenzen. Ze maken elkaar dan ook het leven behoorlijk zuur. Tot zover is het hele verhaal een tropische variant op "Peyton Place" of "Goede tijden, Slechte tijden"en ik had eigenlijk al besloten om de hele serie weer vaarwel te zeggen, toen de schrijvers een geniale wending aan het verhaal gaven.

Twee overlevers van de vliegramp vinden een betonnen plaat, waarin een luik. Lang verhaal kort: ze krijgen uiteindelijk het luik geopend en deze blijkt toegang te geven tot een betonnen bunker, diep onder de grond. In de bunker, voorzien van alle moderne gemakken: elektriciteit (niemand vraagt zich af waar dit vandaan komt), keuken (gas!), badkamer (stromend water!), geluidsapparatuur, woont een man. De man reageert verschrikt op de binnendringers. Tijdens dit moment klinkt er een alarm. De man sprint weg en holt naar een ruimte waar een computer staat opgesteld. Hij tikt een cijfercode in en drukt op de entertoets. Het alarm stopt en boven de man is zichtbaar dat een klok (zo'n ouderwetse met cijfers op blaadjes die draaien) terugdraait naar 108 minuten.

De man vertelt dat hij om de 108 minuten de cijfercode moet intoetsen en op de entertoets moet drukken. De klok springt dan weer naar 108 en telt weer terug. Dit blijkt de man al jaren te doen. Hij weet niet wat er precies gebeurt als hij de code niet intoetst. Hij geeft aan dat hij niet minder doet dan de wereld redden door zo nauwgezet iedere 108 minuten, al jaren de code in te toetsen.

Opeens lijkt de man een ingeving te hebben: hij wenst de nieuwkomers succes en maakt dat hij wegkomt.

Na bijna 2 uur gaat opnieuw het alarm af en nu kijkt iedereen elkaar aan: moeten we de cijfercode intoetsen of niet?

Het verhaal krijgt een bijna absurdistische wending, doordat vanaf dat moment het intoetsen van de cijfercode en alle verwikkelingen hier omheen, een belangrijk onderdeel van de spanning van het verhaal gaat worden.

Het op tijd intoetsen van een cijfercode in een bunker op een eiland in de Stille Oceaan, waar het om wat voor reden dan ook zo'n beetje krioelt van groepjes en individuen die op de één of andere manier hier zijn aangespoeld. Niemand die weet wat er gebeurt wanneer de code niet op tijd wordt ingetoetst.

Het is bizar.


Het gaat helemaal nergens over.


Ik besluit toch maar snel nog even een aflevering te bekijken....