Nummer 250...

Ik moest weer voor een onbenullig medicijn naar de apotheek.

Neusdruppels.

Maar dan niet die verslavende die je bij een drogist koopt. Echte. Tenminste, die ene die niet verslavend is.

Heel bijzonder: voor deze laatste heb je een handtekening van een dokter nodig. Voor die verslavende soort dan weer niet: die kun je zo halen.

U snapt hem?

Maar daar gaat het mij niet om.

Een apotheek is een fascinerende omgeving.

Zover mijn geheugen gaat, zie ik altijd een grote balie waarachter ofwel allerlei laatjes en deurtjes of een ingewikkelde machine die medicijnen raapt; een open doorgang naar een ruimte met een grote tafel. En overal zijn vrouwen aan het werk. Altijd vrouwen.

Hele serieuze vrouwen. Geconcentreerd zijn ze met doosjes in de weer. Soms wegen ze iets en soms begint er één zomaar te lopen en die gaat dan op een andere plek opnieuw heel geconcentreerd onbegrijpelijke handelingen verrichten.

De moderne gifmengsters.

Er kan geen lachje van af.

Zo ook bij mijn eigen apotheek. In absolute stilte waren minstens 7 dames aan het werk. Eén hielp een klant aan de balie. Voor mij stond een grote man.

Hij zag mij kijken naar een apparaat die bij de ingang stond. Hier kon je op een knop drukken voor je volgnummer. Om de één of andere reden waren er drie knoppen:
1) vandaag bestelde recepten,
2) recepten die langer dan twee maanden geleden besteld zijn,
3) overige

Echt. Het stond er precies zo.

Nu zal u mogelijk zonder erbij te hoeven nadenken spontaan op een knop drukken. Ik niet. Ik staar er uitvoerig naar en probeer te doorgronden welke knop voor mij bedoeld is.

De man voor me meldde mij dat hij nergens op ging drukken: hij was immers de volgende klant.

Ik gaf hem gelijk en duwde de knoppenvraag uit mijn hoofd.

De man was aan de beurt en hij liep recht op de dame af. Hij zei lachend dat hij geen volgnummer had getrokken want dat zou waarschijnlijk toch niet nodig zijn. Hij bleek een vergissing te hebben begaan:

1) de dame kon er echt niet om lachen,
2) "Jawel hoor, u heeft een nummertje nodig. Dat is voor onze administratie."

De man mocht echter blijven staan.

Ik keek bedremmeld naar de knoppen. Ik had een nieuw recept en dat wilde ik ophalen. Ik vermoed dat het overgrote deel van de mensen hiervoor naar een apotheek komt. En juist die mogelijkheid stond er niet bij. Ik drukte dus maar op "overige".

Ik kreeg nummer 250.

Ik was nog de enige wachtende.

De man was snel klaar en de dame achter de balie drukte op een knopje. Er klonk een vrolijk klingeltje.

"Nummer 250!", riep ze monter. Hierbij keek ze onderzoekend rond.

Ik keek nog eens om me heen. Ik was echt de enige in de ruimte.

"Dat zal ik dan wel zijn", antwoordde ik minstens zo monter.

Maar ze kon ook hier niet om lachen.

Ook de andere dames, 6!, bleven onverstoorbaar schuiven met doosjes.

De dame nam mijn recept in ontvangst. De dokter had aangegeven dat ik drie flesjes mee kon krijgen. Zonder omhaal streepte ze de drie door en maakte hier een één van.

"Daar beginnen we niet aan. U moet eerst maar eens proberen of het medicijn u bevalt. U krijgt een herhaalrecept. Mocht het niet bevallen, dan moet u terug naar uw dokter. Zo voorkomen we dat er medicijnen onnodig worden verstrekt en weggegooid."

En dat op een toon die mij onmiddellijk deed begrijpen dat tegenspraak op geen enkele wijze zou worden getolereerd.

"De dokter heeft uitgelegd hoe het medicijn werkt en wat de bijwerkingen zijn?"

Dat had hij, ook omdat ik ernaar had gevraagd en dat meldde ik de dame. Mijn antwoord bleek er echter in het geheel niet toe te doen. Ze begon braaf een tekst voor te lezen die blijkbaar op het computerscherm voor haar werd geprojecteerd.

Of ik verder nog vragen had.

Die had ik niet.

Ik wilde het flesje al pakken, maar daar had ik buiten de waard gerekend. Ze griste het flesje weer van de toonbank en liep naar een zwijgende collega, samen met het recept.

Of ze het even wilde controleren.

Dat wilde ze, maar ze moest eerst even het dozenschuiven afmaken.

Omstandig bekeek ze het recept en het flesje.

"'s Avonds innemen", mompelde ze. De vrouw die mij hielp begon zowaar wat te lachen. Een verlegen lach.

"Dat had meneer toch wel begrepen?"

Ik begreep dat ze op een fout was betrapt.

Ik knikte en trok mijn portemonnee.

Opnieuw fout.

"Daar zorgt de zorgverzekeraar voor."