Nu zou je misschien denken dat, met de afspraken die de regering heeft gemaakt om deze winter niemand in de kou te laten zitten, de zaken wel geregeld zijn. Niets is minder waar. Voor een belangrijk deel hebben we dat natuurlijk ook zelf bedacht. Immers, servicebedrijven zijn in de vorige eeuw allemaal verzelfstandigd omdat we ervan overtuigd waren dat dit alleen maar goed zou zijn voor de consument: er zou concurrentie ontstaan en door de marktwerking zouden als vanzelf de bedrijven die leveren volgens de meest optimale prijs/ kwaliteit-verhouding als sterken overleven.
Het bleek een sprookje en zoals met de meest sprookjes, het is gewoon niet waar. Marktwerking heeft maar zeer ten dele een reinigend vermogen en het hebzuchtige beestje dat hier aan de knoppen zit gebruikt het mechanisme ook om er zelf beduidend beter van te worden. Bovendien, de overheid heeft haar grip verloren en staat dan ook machteloos aan de kant.
Zie de discussie over de tarieven in de thuiszorg; de problemen op het spoor; de exorbitante prijzen voor het gas. Tegelijkertijd verdienen de verzekeringsmaatschappijen miljarden, evenals de energiereuzen en laten we de machteloze discussie over de bonussen voor de topverdieners in deze pyramide maar een keer onbesproken laten.
Laten we terugkeren naar de mens. De jonge, alleenstaande moeder die inmiddels flesjes water in de supermarkt moet kopen om thuis de afwas te kunnen doen en via een verlengsnoer bij het buurmeisje vandaag nog elektriciteit krijgt. Zij heeft niets aan de bespiegelingen die hierboven staan. Zij worstelt dagelijks met de vraag hoe ze de kleren van haar dochtertje schoon krijgt en hoe ze aan het einde van de week nog geld over kan houden om eten voor het weekeinde te kopen.
23 november 2022 in één van de rijkste landen ter wereld.
Gelukkig trof ik via enkele kerken meelevende medemensen die fondsen hebben ingericht, juist om mensen als deze moeder te helpen. Ze zijn er gelukkig nog. Eén van deze fondsen vond ik bereid om de rekening van het water te betalen, zodat er weer water beschikbaar zou zijn.
Hier vind je de tegenkracht: de mensen die stug doorgaan medemenselijk te zijn in een verkoelende wereld. Dit is mijn beeld van de hoop.
De rekening is een maand geleden betaald. En als je nu dacht dat bij het waterbedrijf iemand in de auto zou springen om de aansluiting zo snel mogelijk weer te regelen?
Nee.
Dit kostte toch weer enkele telefoontjes en na enkele weken was het dan eindelijk zover: er kon een afspraak worden gemaakt om de aansluiting opnieuw te realiseren. We zouden toch in volstrekte chaos terecht komen als we adhoc in dit soort situaties gaan handelen. Gewoon, keurig aansluiten in de rij en als de agenda een gaatje heeft, ben je aan de beurt. En ja, je moet wel zelf bellen voor een afspraak want we zijn zelf verantwoordelijk voor onze eigen aansluiting.
Electriciteit bleek een ernstiger probleem. Om te beginnen werd ik afgewezen als woordvoerder en dus is de schuldhulpverlener van de gemeente gaan bellen. Uit de blauwe lucht meldde de telefoniste van de energiemaatschappij dat de afspraak om mensen die reeds waren afgesloten, alleen geldt voor mensen die niet langer dan drie maanden eerder zouden zijn afgesloten. Deze jonge moeder was reeds bijna een jaar afgesloten.
De netwerkbeheerder, Stedin, was wel bereid om weer aansluiting te realiseren, maar dan moesten wel én de afsluit- én de aansluitkosten worden betaald. Dit ondanks dat er bepaald is dat er geen aan- en afsluitkosten gerekend mogen worden in deze uitzonderlijke periode.
We hebben dus een patstelling en het resultaat is dat, ondanks dat is bepaald dat niemand deze maanden afgesloten kan zijn, hier een moeder met een klein kind toch geen aansluiting kan krijgen.
Regels, want anders komen we toch echt in de chaos terecht.
Natuurlijk gaat er uiteindelijk een aansluiting geregeld worden, maar dan zijn we vele telefoontjes en vooral weken verder.
Dit is de samenleving die we met elkaar vormen.
Er moet nog veel gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten