Verpleeghuis Zoetermeer

verpleeghuis Zoetermeer

Het gebouw wordt eind dit jaar geopend.

Ik mocht er afgelopen week al even in rondlopen.

Een "sneak preview", zoals dat heet.

Het gebouw is het nieuwe verpleeghuis dat in Zoetermeer is gebouwd. Architect is Arnold Burger, met zijn bureau onder andere verantwoordelijk voor het nieuwe Martini Ziekenhuis in Groningen.

Het gebouw is licht, zit vol kleur en ademt ruimte. Iedere cliënt krijgt een eigen, ruime kamer. De woongroepen zijn klein. In de lichte hal, bij de ingang, worden allerlei functies geconcentreerd: behandelaars, fysiotherapie, maar ook een winkel, de kapper, een restaurant. De bewoners moeten hier naar toe komen om dat te halen wat ze nodig hebben of waar ze behoefte aan hebben. Zoveel mogelijk van die afdelingen af.

En weer zelf hun kostje bij elkaar zoeken. Samen de tafel dekken en samen koken. Ruzie maken over alweer die sperciebonen of het hondje van één van hen dat in de gang heeft gepist. Zo gewoon mogelijk leven. Zodat je niet het slachtoffer wordt van je ouderdomsgebrek. Alsof iemand die moeilijk loopt niet meer de aardappels kan schillen. Alsof iemand die dementeert niet kan genieten van een wandeling met de hond. Alsof je de rest van je leven op een stoel in de huiskamer moet zitten.

En voor hen die niet anders dan dat kunnen, een mooie omgeving waar je kan genieten van al het licht en de ruimte. In de huiskamer, op je eigen kamer of op een zitje ergens in een hoekje van de gang. In de bibliotheek of in het stiltecentrum. Ongestoord. Dromen over vroeger.

Buiten stapten we weer in de modder. Het gebouw lag donker achter ons. Ergens klonk nog een radio, ergens was nog iemand aan het werk.

Nog zes weken.

Dan krijgen de medewerkers en cliënten de omgeving die ze verdienen.

Ik gun het ze.