Vuur!

Gisteravond bij Pauw en Witteman, zat Dion Graus aan tafel.

Het gesprek werd natuurlijk bepaald door het CDA-congres. Gerd Leers en Neelie Kroes storten zich dan ook in de discussies die dit onderwerp opriep. Graus, een PVV-man uit het limburgse, zweeg. Soms werd hem om zijn mening gevraagd, maar tot toenemende hilariteit van de beide gespreksleiders, bleef hij ook in zijn reacties volkomen nietszeggend. Heel zorgvuldig liep hij steeds weer om de hete brei heen. De PVV is wél democratisch, zei hij tot zijn eigen verbazing, "ons Geert" voegt zich immers naar het resultaat van een stemming in de fractie. Toen hij begreep dat het niet over het stemgedrag van zijn voorman ging, hield hij maar weer zijn mond.

Totdat de "animal cops" aan bod kwamen. Toen kwam hij los. Dion. Hij vlamde. Vurig vertelde hij over alle onrechtsituaties die hij in zijn pré PVV-tijd overal had aangetroffen. Dát wilde hij een halt toeroepen. Daarvoor was hij vanuit het schone Limburg naar het Haagse getrokken. Zijn kamerlidmaatschap had niets met de PVV te maken. Toevallig was hij gevraagd door Wilders. Het had ook Thieme kunnen zijn. Was hij ook gegaan.

Ik zat belangstellend te kijken en te luisteren. Ook ik trok mij opeens het lot van al die mishandelde dieren aan.

Dat gebeurt er als iemand praat over het onderwerp wat hem of haar echt raakt. Je hoeft die belangstelling helemaal niet te delen, je hoeft het helemaal niet met elkaar eens te zijn, maar zo iemand raakt jou ook. Onvermijdelijk.

Ooit kreeg ik een keer een rondleiding van onze technische man door de verschillende huizen van onze stichting. Ik heb niet zoveel met techniek, tenminste niet met ketels, kranen en leidingen. Deze man wel. Met een geweldig enthousiasme vertelde hij me over een verwarmingssysteem in het verpleeghuis. Het was uniek. het was prachtig. Een juweeltje van techniek en comfort. Ik werd helemaal verliefd op die ketel. Vraag me niet waarom, dat kwam door hem, die technische man van ons.

Je komt ze overal tegen in de zorg: bevlogen professionals. Zij kunnen jou inspireren met hun bevlogenheid. Ze kunnen je vleugels geven. Maar dan moet je ze wel opzoeken en naar ze luisteren.

In mijn boekenkast staat het boek: "Uitverkoren maar niet bevlogen" van Grimbert Rost van Tonningen (jawel, zoon van). Over de bestuurselite van Nederland. Door afkomst, opvoeding en opleiding voorbestemd om bestuurder te worden. Maar geen vuur. Van die gasten die een multinational leiden en thuis zich vol overgave storten op een verzameling Lamborghini's. Die eigenlijk dierenarts hadden willen worden, maar ja, je weet wel, zo gaat dat...

Waar zit jouw vuur?