Einselgänger

stadhuis Gouda

De bijeenkomst was groots opgezet. Iedere bestuurder, behandelaar en manager die iets te maken had met GGZ, was aanwezig.

De plaats van handeling was het stadhuis in Gouda.

In dit renaissancebouwwerk waar honderden jaren stadsgeschiedenis zwaar ademend de ruimtes doortrekt, zaten we bijeen in een klammig zaaltje. Door de handgeblazen, kleine ramen zagen we in wonderlijk ronde en kleurige contouren de gebouwen aan het marktplein. Midden in de zaal hing aan de wand een groots gewoven tapijt. De voorstelling ben ik vergeten. Ervoor stond een tafel waarachter de hoofdrolspelers plaatsnamen. De directeur van het RIAGG, de directeur van het RIBW, de directeur van een psychiatrisch ziekenhuis wat gebouwd ging worden in de stad en de psychiater van de PAAZ van de afdeling waarvan ik de leidinggevende was. Hij was vrij gevestigd en had dus een eigen praktijk. Met bedden. Die huurde hij van het ziekenhuis. Zo werkte dat. De directeur van het ziekenhuis had hier toen nog niets mee te maken.

We hadden er lang over gediscussieerd. Hij hield niet van samenwerking. Zo zat hij namelijk niet in elkaar. Hij begreep wel dat hij iets moest, wilde de afdeling niet geïsoleerd raken. Na veel wikken en wegen, debat en soms ruzie, besloot hij in te stemmen met een traject waarin onderzocht ging worden hoe we de samenwerking vorm zouden kunnen geven.

De toespraken van de directeuren ben ik vergeten. Ongetwijfeld mooie woorden over het nut van samenwerking. Over het belang van de cliënt. Over het handen ineen slaan en samen sterker staan dan alleen. Ongetwijfeld stuk voor stuk met de expliciete intentie om tot samenwerking over te gaan.

Toen kreeg "onze" psychiater de microfoon. Hij sprak moeizaam in het openbaar. Tenminste, bij dit soort gelegenheden. Daar hield hij helemaal niet van. Het duurde dus even voordat hij sprak. Ondertussen kraakten de planken vloer van de ruimte en schoof er hier een daar een stoel.

"Het is mij niet duidelijk geworden wat het nut is van de beoogde samenwerking..."

Hij blies het hele plan in één keer op.

Hij kon het gewoon niet, samenwerken.

Het duurde hierna vele jaren voordat de afdeling weer aansluiting kreeg bij de regio.