Modern doolhof

Paul van Schaik.

Ik schrik 's nachts soms nog wel eens wakker en dan dreint deze naam weer door mijn gedachten.

Paul van Schaik.

Adjunct directeur finance & control bij IZZ.

Vooral dat "Paul" suggereerde toegankelijkheid. Maar inmiddels betwijfel ik serieus of Paul wel bestaat.

Hij reageert nergens op. Niet op mails, op brieven en als je belt krijg je hem domweg niet aan de lijn. Wel altijd een baliemedewerker, receptioniste of klachtenfunctionaris. Maar niet Paul, die laat zich niet horen of zien. Hij ondertekende wel aan de lopende band brieven aan mij.

Altijd vriendelijke brieven, maar waarin mij werd gesommeerd nu eindelijk eens te betalen. Problematisch was wel dat Paul de ene keer een bedrag van rond de € 80,-, dan weer € 1.000,- en dan opeens weer € 700,- vorderde. Met steeds opnieuw een andere opbouw van de rekensom en opnieuw een andere redenatie.

Dus ik begon contact te zoeken met Paul. Want zijn handtekening stond er onder. Maar Paul bleek onbereikbaar. Ergens in de burelen van de IZZ in Tilburg of welke vestiging dan ook, zwierf Paul onvindbaar rond. Wanneer hij de handtekeningen onder de aan mij gerichte brieven plaatste, het bleef mij onduidelijk.

En ondertussen groeide de stapel correspondentie tot een indrukwekkend dossier. De eerste brief van Paul dateert van oktober 2008. Daarin wordt mij duidelijk gemaakt dat ik nog een premieachterstand van plm. € 400,- open had staan. Wat niet klopte, want ik kon laten zien dat ik braaf iedere maand de verschuldigde premie had betaald. Nog geen maand later was dit bedrag met een kleine € 10,- gestegen. Wat wonderlijk was, want ik betaalde iedere maand precies hetzelfde bedrag aan premies. Het bleek nog maar het begin. Een maand of 4 later was het bedrag de € 900,- gepasseerd. Ik bleef vragen stellen en ik zal u niet vermoeien met de lachwekkende variatie in verklaringen.

En ondertussen hield Paul zich afzijdig, maar bleef me wel bestoken met brieven.

Inmiddels zakte het bedrag weer tot rond de € 700,- , maar het bleef voor iedereen een raadsel hoe dit precies was opgebouwd. Mijn premiebetaling kon het niet zijn: ik stuurde braaf, als reactie, iedere keer maar weer een rijtje bankafschriften waaruit duidelijk bleek dat maandelijks de premie keurig werd betaald. Desondanks bleef Paul me bestoken met vorderingen, aanmaningen. Soms werd hij lelijk, dan dreigde hij me te bestempelen als wanbetaler, me uit de verzekering te gooien en een incassobureau op mijn pad te sturen.

Natuurlijk reageerde Paul ook weer niet op mijn brief aan hem waarin ik hem nog maar weer een keer vroeg om uitleg.

Paul hield zich afzijdig.

Eind 2009 was Paul het zat. Op je handen zitten is natuurlijk op enig moment niet leuk meer. Zeker niet als je ook nog eens voortdurend je kaken op elkaar geklemd houdt. Toen stuurde hij een incassobureau op mijn pad. Het bedrag was toen weer uitgekomen op ruim € 1.000,- Het mocht van Paul wel wat kosten om van de hele toestand af te komen.

Mijn telefoontje met het incassobureau leidde ertoe dat zij de zaak weer teruggaven aan Paul. Ze konden er geen chocolade van maken. Toen kwam de eerste klachtenfunctionaris om de hoek kijken. Opnieuw verzond ik alle stukken en een brief waarin nog eens de volgorde der zaken weergaf. Deze klachtenfunctionaris had een gemakkelijke baan. Hij pakte een brief van Paul, nam deze vrijwel letterlijk over en zette toen zijn eigen handtekening eronder. Die Paul, wat een grapjas.

Ik kon er echter zo langzamerhand niet meer om lachen.

Eindelijk had ik een keer geluk in deze kwestie. De betreffende klachtenfunctionaris ging met vakantie of werd ontslagen of zat langdurig op het toilet, ik weet het niet, maar een collega nam het over. En toen gebeurde het wonder. Ze luisterde....

Paul, nog een keer: ze luisterde...

Ze begon het uit te zoeken. Ze belde eens met de ene afdeling en reed eens langs bij de andere. Ze trok mijn brieven na en zocht uit wie er nu precies wat mee had gedaan.

Nou...

Paul had niets gedaan. Verder waren er een paar notities gemaakt. Niemand had iemand gebeld. Niemand had gedacht van "hoe zit nou eigenlijk?" Het was gewoon domweg geen kwestie.

Zij, jawel ik werd gered door een dame: zij vond uit dat er geen sprake was van een premieachterstand.

Ondertussen zat Paul ook niet stil. Hij had het incassobureau maar weer eens aan het werk gezet. Inmiddels was het bedrag weer geslonken tot iets meer dan € 200,- Paul begon ook te dreigen met de rechter en proceskosten.

Oef, die Paul.

De klachtenfunctionaris en ik lieten ons niet meer afleiden door Paul. Hij ging ze gang maar. We zochten door en ik begreep dat er een nieuw administratief systeem was ingevoerd. Met kinderziektes. Het kon wel betalingsachterstanden zichtbaar maken, maar niet hoe deze waren veroorzaakt. Dus werd alles op premieachterstand gegooid.

Enfin, ze liet zien waar zij op uitkwam. En dat heb ik betaald. Toen was het eind 2010. We waren 2 jaar verder.

En tegelijkertijd stuurde ik Paul een brief waarin ik mijn verzekering opzegde.

Niets op gehoord, natuurlijk.

O ja, toch wel.

Na enkele maanden bij de nieuwe verzekeraar kreeg ik opnieuw een brief van Paul.

Hij was tot de ontdekking gekomen dat ik ze toch nog € 15,- verschuldigd was.

Paul kon van mij de boom in.

Dag Paul.