Een belofte voor de eeuwigheid

 

  U kent ze beiden: Marten en Oopjen. Neerlands meest beroemde bruidspaar. 

Ze vormden ruim 300 jaar na hun huwelijk nog het centrum van een diplomatieke rel, alhoewel onze bewindvoerders in hun onnavolgbare schemertaal natuurlijk bleven volhouden dat alles met die verdomde Fransen in goede harmonie was afgesproken. 

En ja, het is waar, we hadden nooit meer van deze twee echtelieden gehoord als hun portretten niet door Rembrandt zelf waren geschilderd. 

Maar daar wilde ik het allemaal niet over hebben.

Wij waren gister 32 jaar getrouwd. Het leek ons wel een mooi idee om deze dag te gebruiken om Marten en Oopjen op te zoeken in het Rijksmuseum. 

Tenslotte gingen zij ons zo'n 380 jaar geleden voor in het huwelijksbootje.

Omdat we eerder die dag door een enthousiaste jongedame door de collectie Six waren geloodst en zij ons van alles over de verborgen symbolen in 17e eeuwse schilderijen had verteld, keken we alweer met andere ogen naar de portretten.

Voor een huwelijksportret van de welvarenden onder de 17e eeuwers, gingen de ega's gekleed in diep zwart. De belangrijkste reden was wel omdat zwarte stoffen duur waren. Om een diepzwarte kleur (ik weet het, zwart is geen kleur) te bereiken moesten de stoffen vele malen in een verfbad worden ondergedompeld. En u raadt het al: de ingrediënten voor een zwart verfbad waren duur.

Oopjen draagt twee armbanden. Deze staan symbool voor de verbinding die zij met Marten is aangegaan. Het roept bij ons wellicht wat associaties op met handboeien en in vele huwelijken zal dit ook wel het geval zijn geweest. Een dochter was in die tijd vooral een middel om de familie op een gunstige manier te verbinden aan een andere familie. De argumenten waren veelal macht en/ of geld en dus aanzien. 

Maar bij Marten en Oopjen zou dit veel minder het geval zijn geweest, volgens kenners. Hun beider afkomst zou zoveel verschillen kennen, dat er nauwelijks sprake kon zijn geweest van een win-win situatie.

Oopjen draagt een ring om haar rechter wijsvinger. Men geloofde in de 17e eeuw dat van hieruit een direct lijntje naar het hart liep. Dus dat kon je maar beter verzegelen met een ring. 

Een dure.

Natuurlijk.

Ook hebben beide een handschoen in de hand. Ook dat is een verwijzing naar het huwelijk. Wij kennen nog het "met de handschoen trouwen". Nou, dat deden ze dus allemaal in die tijd. Alleen de drager was er altijd bij aanwezig.

Marten en Oopjen. Ze zijn allebei de laatste maanden flink onderhanden genomen. Ze zijn geschrobt en achter de oren goed gewassen. Ze ruiken weer goed en kijken de toeschouwer dan ook weer fris en fruitig aan.

Zodat wij allen ons kunnen verheugen in hun eeuwigdurende huwelijk.

Alleen Marten heeft hier niet zo lang van genoten. Zes jaar na de huwelijksdag, is hij al, op 28 jarige leeftijd, overleden...