Afgelopen week waren mijn vrouw en ik in het museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Ik zou nu natuurlijk graag zeggen dat we hier waren vanwege de tentoonstelling over Oskar Kokoschka.
Maar dat was niet zo.
Ik had zelfs nog nooit van deze goede man gehoord. Sommige van zijn schilderijen herkende ik, maar de man zelf zei mij niets.
We waren hier vanwege onze dochter.
Zij loopt namelijk stage in dit museum en zij leidde ons rond. Omdat zij verantwoordelijk is voor de opbouw van de tentoonstellingen, was dat het perspectief van waaruit we keken. Opbouw wordt hier letterlijk bedoeld: het in elkaar zetten van de vitrines, het ophangen van de schilderijen, het wegwerken van de electriciteitskabels.
En zo keek ik ook achter de schilderijen en zag de haken waarmee ze zijn opgehangen. De naambordjes bij de schilderijen worden voorgedrukt aangeleverd, ze worden aan de muur bevestigd door tweezijdig kleefband.
De meeste vitrines worden in de werkplaats gemaakt. De werkplaatsen bevinden zich in de kelder van het museum en staan onvoorstelbaar volgestouwd met allerlei spullen die, je weet het maar nooit, wellicht nog wel eens gebruikt kunnen worden. Naast vele literblikken verf, glas- en houtplaten, kilometers verlengsnoer, lampen, en ga zo maar verder. Een paradijselijke omgeving voor knutselaars.
Opeens zagen we in een grote zaal met bewegende objecten, een keurig gelakt kastje tegen de muur aanstaan. Alle elektriciteitsdraden kwamen hier vandaan. Dat kastje, dat prachtige kastje, dat heeft mijn dochter dus gemaakt. En al die elektriciteitsdraden zijn door haar weggewerkt.
Omdat het museum ook moderne kunst laat zien, komen hier nog levende kunstenaars hun tekeningen, schilderijen en andere objecten brengen. Soms bemoeien ze zich intensief met de opbouw van de expositie. De één doet dat scheldend, een ander lieftallig dwingend. Het zijn nogal ego's, maar ja, hún naam komt op het kaartje te staan.
U weet wel, dat kaartje met tweezijdig plakkend kleefband.
Wat mijn dochter dan weer perfect uitgelijnd op de muur plakt.
We passeerden een glazen vitrine vol met oude GSM's. Onze dochter wees ons op de naden van de vitrine: die bogen vervaarlijk door. Je kon al bijna een vinger tussen de naden door naar binnen steken. Dat kwam, zo vertelde ze, doordat de kunstenares op enig moment, zonder dat iemand het wist, nog eens vele tientallen extra telefoons naar binnen had gekieperd. Daar was de vitrine niet op berekend. Inmiddels bestond er een dofhumeurige discussie met dezelfde kunstenares die nog eens een lading telefoons naar binnen wil gooien.
Opeens bleef ze staan. Ze wees op een schilderij:
"dáárachter, dáár zie je de eerste contactdoos met elektriciteitsdraden die ik heb aangesloten."
Ik heb er maar een foto van gemaakt.
Mirte Zwart, tot 6 januari te zien in het Boijmans van Beuningen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten