In een vorig blog beschreef ik mijn lijfelijke worsteling tegen slapgeworden buikspieren en uitdijend vet. Allemaal het gevolg van een zittend en rijkgevuld leven. Nu dan op weg naar de sixpack, zodat ik, ook als 50-jarige, weer voldoe aan alle (uiterlijke) eisen die onze samenleving aan mannen stelt.
Dus een periode van dieet en sporten volgde.
Na enkele maanden, samen met een diëtiste, werken aan een normaal eetpatroon, het is onvoorstelbaar hoe je zelfs de meest simpele principes domweg kan afleren, durfden we een nieuwe stap aan. Om het proces te versnellen, ging ik op een uiterst streng dieet.
Twee weken lang.
Slechts 500 calorieën per dag.
Normaal eet je er dagelijks ergens tussen de 2200 en 2500.
Dat betekent dus twee weken permanent honger hebben. Een somber, knagend gevoel in je maagstreek. De hele dag door, tot je ging slapen. Als je 's nachts onverhoopt wakker werd, was het onmiddellijk weer aanwezig.
En dan moet je bedenken dat ik meer dan genoeg reserves heb om mijn lijf van voldoende energie te voorzien. Dat is natuurlijk ook juist de truc: die reserves moesten worden aangesproken en verbruikt. Dat heet namelijk afvallen.
En vooral ook te bedenken dat ik ieder ogenblik kon besluiten dat het genoeg was geweest. Een winkel had kunnen binnenstappen, een snackbar, een restaurant, of thuis, de koelkast openen. Per direct zouden de goed gevulde voorraden van onze samenleving weer mijn deel zijn.
Ik mag dus niet klagen.
Dat heb ik ook niet gedaan.
Nou ja.
Soms.
Want ik voelde me ook wel een beetje zielig.
Wat ook onzin is. Eigen schuld, dikke bult, is wel een heel toepasselijk verwijt dat mij gemaakt kan worden.
En, het moet gezegd, op een bepaalde manier wen je ook aan dat knagende gevoel. Het wordt op een gegeven ogenblik een wat dof gezeur op de achtergrond.
En al die broeken die opeens, heel modern, op je heupen blijven hangen. Het de hele dag opnieuw je overhemd in je broekband terug moeten duwen. Een colbert weer dicht kunnen knopen. Een jas dicht kunnen ritsen.
Veel meer dan dit gaat het overigens niet worden. Geen sixpack, ik moet er niet aan denken, maar ook niet meer de buik van hierboven.
--- Wat overigens niet mijn eigen buik is.
En ook geen plaatje van mijn buik.
(voor de slimmeriken onder ons) ---
Ergens er tussen in.
Een twopack.
Of zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten