Hoe weet je dat je in een verpleeg- of verzorgingshuis bent aangekomen?
Door de briefjes.
De stickers.
De plakkertjes.
Op muren, deuren, bij ramen, op tafels, op karretjes.
Overal briefjes.
Natuurlijk, voor de bezoeker is het handig te weten achter welke deur zich een toilet bevindt. En of deze is bedoeld voor mannen, dan wel vrouwen.
Irritant vind ik al de aanwijzing op een toilet dat deze alleen voor personeel is bedoeld.
Hoezo?
Zijn de andere toiletten niet schoon genoeg? Of krijgt het personeel een exclusief muziekje tijdens het toiletteren? Of wil men geen misverstand over wie personeel is, wie bezoek en wie bewoner? Helpen aparte toiletten bij het maken van dit onderscheid?
Raadselachtig.
Maar er zijn nog veel meer briefjes. Meestal handgeschreven. Of een ijverige medewerker in de nachtdienst is in de weer geweest met een etikettenmaker.
De booschappen zijn zonder uitzondering onbenullig.
Of je de deur wilt sluiten. De ramen moeten meestal ook weer dicht. Of je het licht wilt uitdoen. Of je de stoelen weer op hun plaats wilt zetten. Of je de vuile kopjes in de afwasmachine wilt doen. Of juist niet. Of iemand soms ook de afwasmachine wilt uitruimen zo nu en dan. Of juist niet.
Het hangt er helemaal van af waar iemand zich in de loop van de tijd aan heeft lopen ergeren.
Soms krijg je ook goedbedoelde, maar meestal volstrekt onzinnige adviezen.
Om niets uit het raam te gooien. Of, de mooiste wat mij betreft, om je handen te wassen als je op het toilet bent geweest.
In verpleeg- en verzorgingshuizen wonen mensen. En zij krijgen daarom ook bezoek. Ook werken er mensen. Maar in deze volgorde. Het is in de eerste plaats de woonomgeving van een heel aantal mensen.
Ik ben nog nooit bij iemand thuis geweest alwaar ik aan de lopende band door middel van briefjes aanwijzingen, geboden en adviezen kreeg. Als ik ergens het licht per ongeluk laat branden, dan wordt hier iets van gezegd. En terecht.
Wanneer ik thuis stelselmatig de afwasmachine niet vul met de vuile vaat, gegarandeerd, hier komen gewoon opmerkingen over. En terecht.
Zo gaan volwassen mensen namelijk met elkaar om.
Als we thuis gaan communiceren door middel van briefjes, dan is er iets goed mis. Dan moet ik me om heel andere zaken druk gaan maken.
Ook in een hotel kom ik ze niet tegen. Ja, een sticker waarop staat dat achter een deurtje zich een brandslang bevindt. Maar of ik mijn handen was na een toiletbezoek, dat mag ik gelukkig helemaal zelf weten. En dat ik het licht uit moet doen als ik mijn kamer verlaat, men rekent er gewoon op dat ik een weldenkend mens ben.
Het verwijderen van de briefjes is onbegonnen werk. Binnen 14 dagen hangen ze er opnieuw. Ongelezen. Natuurlijk. Dus een briefje met de tekst "verboden briefjes op te hangen", valt niemand op.
Jammer.
Ik zie daar de humor nog wel van in.
