Omdat ik te laat was om tussen twee afspraken door thuis te eten, besloot ik onderweg een restaurant op te zoeken.
Er ontstond enige hilariteit toen ik het Chinese restaurant binnen kwam. Een Chinese dame verzocht mij met een brede glimlach het pand weer te verlaten. Wat verward keek ik rond. In het verder lege restaurant bleek een groepje van 4 dames aan een tafel bij het raam te zitten. Een van hen riep:
"O, God, nee hoor, die is het niet!"
"Die", was ik.
Of, volgens die dame toch niet.
U begrijpt mijn verwarring.
Ik mocht toch blijven en schoof aan aan een tafeltje wat achter in. Voor me zaten de dames in een heftige conversatie. Ik kon het niet helemaal volgen, maar begreep wel dat de echte "die" te laat was en niets van zich liet horen. Een van de dames verklaarde de discussie voor beeindigd door op te merken dat hij, dat ging weer over "die", oud en wijs genoeg was en maar moest bellen. Ze bestelden hun maaltijd en er viel een ongemakkelijke stilte.
Het duurde nog even, mijn eten stond inmiddels voor mij, toen de deur weer open ging en een jongeman, beduidend jonger dan al de dames aan het tafeltje, kwam binnen. Hij had donkere lokken tot over zijn schouder. Die slingerde hij met een hoofdbeweging voor zijn ogen weg en verexcuseerde zich. De dames namen zijn nederigheid met enige moeite aan. hij vertrouwde het nog niet helemaal en ging in de aanval:
"zijn jullie boos op mij?"
Uit drie monden klonken omstandig vergoeilijkende geluiden. Een van hen merkte nadrukkelijk op dat hij wel erg laat was.
Er viel weer een stilte en ondertussen werden de maaltijden van de dames gebracht. De jongeman kreeg een menukaart. De dames wisten dat hij vegetarisch was en maakten dit gezamenlijk aan de chinese dame duidelijk. De jongen wachtte af totdat het weer stil was en gaf zijn bestelling door.
Inmiddels was er een meisje binnen komen lopen. Ze liep op het gezelschap af en boog zich naar de jongen. Deze stond op en liep met het meisje mee naar buiten.
De dames ondergingen deze onverwachte wending met enige gelatenheid. Toen de jongen weer was vertrokken, begon de dame die hem nadrukkelijk op zijn te-laat-zijn had aangesproken, luidkeels haar beklag over de jongen te doen.
De moeder, begreep ik.
De andere dames deelden haar zorgen in verschillende toonaarden.
Daar was hij weer. De stilte viel opnieuw in totdat de jongen zat.
Hij vertelde een heel verhaal. De dames zeiden hem dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. De jongen vertrouwde het weer niet.
" Zijn jullie teleurgesteld in mij?"
De vrouw die ik zijn moederrol had bedacht schudde ontkennend haar hoofd.
"Nee hoor, ik niet."
Dat laatste " ik niet" sprak ze iets te nadrukkelijk uit.
" Waarom kijk je dan zo naar mij?"
" Ik kijk niet verwijtend, alleen maar naar hoe je bent" ,
was het raadselachtige antwoord.
Een andere dame, de oudste in het gezelschap, boog zich naar de jongen en fluisterde vergoeilijkend iets in zijn richting.
"Je moet niet blijven kijken naar de fout, maar samen zoeken naar de oplossing",
zo leerde de jongeman zijn toehoorders.
De moeder had er genoeg van en begon over het eten. De dame tegenover haar verslikte zich op dat moment in een hete peper. Proestend gooide ze haar glas water om. De Chinese dame holde toe en maakte de tafel schoon en liep weg om een ander glas te halen.
De jongen was veilig voor verdere commentaren en begon zwijgend aan zijn eten. De dame naast hem, de jongste van het stel, vertelde ondertussen een heel verhaal waar geen belangstelling voor was: de anderen bekommerden zich om hun benauwde tafelgenote die omstandig zat te hikken en te proesten.
Ik was inmiddels klaar en bestelde nog een kop koffie.
Baarn, op een saaie donderdagavond.
