Met afgrijzen zie ik soms een talentenprogramma voorbijkomen.
Ik begrijp dat er inmiddels vele zijn, maar deze zijn door mij niet uit elkaar te houden. Ze lijken allemaal op elkaar en dat is al tekenend genoeg voor de doelstelling die ze uiteindelijk hebben: mensen die zich onderscheiden vanuit het grauw van de massa in de spotlights krijgen. Geen idee hoe programmamakers die uiteindelijk alleen maar eindeloos nakauwen wat al velen voor en met hen als concept hebben bedacht, dit voor elkaar denken te krijgen.
Uiteindelijk lijken deze shows me slechts één ultieme doelstelling na te streven: de ego's van de mensen die zich jury noemen tot het oneindige oppoetsen. Dat wanstaltige televisiepersoonlijkheden als Gordon hierbij ongelimiteerd hun gang lijken te kunnen gaan, betekent dat niet alleen de ego's worden opgepoetst, maar dat ze ook nog eens een rode loper voor zich krijgen uitgerold waarop ze smakeloos tekeer kunnen gaan. De kijker geniet er blijkbaar van, waarbij de televisiemaker blijk geeft van een grove minachting van "de kijker".
Ik weet niet hoe snel ik de zender moet wegklikken, maar dat valt nog niet mee. Er zijn avonden dat de ene na de andere zender een dergelijke talentenjacht de ether in slingert.
Dan maar weer een avondje lezen.
Hoe heerlijk was dan ook de ontdekking die ik, via een berichtje van een vriend op Facebook deed:
Florence Foster Jenkins.
Een Amerikaanse die leefde aan het begin van de 20e eeuw. De tijd voordat er televisie was. De tijd dat de radio aarzelend zijn intrede in de huizen deed. De tijd dat muziek voor het grote publiek alleen te beluisteren was door een concert bij te wonen of een kroeg in te duiken waar muzikanten speelden en zongen.
Ook in die tijd konden zingende sterren rijzen en enorme successen vieren. Ze konden theaters vullen met soms wel duizenden enthousiaste bezoekers.
Zo iemand was Florence Foster Jenkins.
Aan het einde van haar lange, 32 jarige carriere, liet ze zich overhalen om een concert in Carnegie Hall te geven. Ze was inmiddels 76 jaar. De bijna 3.000 plaatsen van deze wereldberoemde concertzaal waren binnen een week uitverkocht.
Als u haar beluistert, op Youtube zijn nog verschillende opnames van haar te beluisteren, valt u direct een belangrijk detail in haar zangkunst op:
ze kan niet zingen.
Sterker, ik heb nog nooit iemand zo onvoorstelbaar vals en zonder enig gevoel voor maat en ritme de klassieke meesters horen verpesten. Het is afgrijselijk en ze gaat maar door.
Natuurlijk waren er criticasters die het waagden te benoemen dat ze zo vals zong als een kraai. Hierover haalde Florence luchtig haar schouders op: ze hadden er gewoon geen verstand van. Haar concerten waren immers uitverkocht? Het publiek hield toch van haar?
Haar bijnaam?
The glory of the human voice.
Stiekum denk ik te weten waar deze dame had uitgehangen als ze in deze tijd had geleefd:
in de jury van een talentenjacht.
Naast Gordon.
Beiden ervan overtuigd dat ze geweldige zangers zijn...
opname Florence Jenkins
