donderdag 29 november 2012

Een vluchtige ontmoeting.



"Hij loopt mee hoor", schreeuwde de dame me toe. Naast me begon een wollig hondje mijn hond op te jagen. Dat was lastig want mijn hond zat met zijn riem vast aan mijn fiets.

Ik stopte.

De dame negeerde mij volkomen en riep haar hondje. Die natuurlijk niet luisterde. IJverig besnuffelde hij de kont van mijn hond. Die stond rustig te wachten totdat we weer verder konden.

De dame kwam klikklakkend op haar hoge hakken aanstappen. Ze riep hierbij het hondje, wat geen effect gaf. Ze veranderde van tactiek en riep verleidelijk:"snoepje?"

Ik keek haar wat verrast aan. Misschien had deze truc wel bij haar kinderen gewerkt, maar ik vermoedde zomaar dat een hond niet erg onder de indruk zou raken. Die wil ruiken en proefen. Verleidelijk uitgesproken woordjes zijn mensentrucs en leveren bovendien niets op. Ik hield mijn wijsheden voor me want voor de dame bestond ik nog steeds niet. Ze stond nu schuin voor me en bukte zich om haar wolbaaltje beet te pakken. Het wolbaaltje had pootjes en maakte zich uit de voeten.

De dame rechtte haar rug en greep in haar jaszak. Ze pakte hier een soort hondensnoepje uit. Nu begon het ergens op te lijken, maar voorlopig vond de wolbaal het een leuk spelletje. Ze bleef precies buiten bereik van de grijpgrage handen van haar bazin staan. De dame maakte een paar passen en haar hond draaide keurig mee. Ze hadden nu samen een rondje rondom mij, mijn fiets en mijn hond gemaakt. 

Ik probeerde een grapje, maar een giftige blik was mijn deel. Aha, ik was opgemerkt. Ik bestond weer.

Dat duurde niet lang want de dame concentreerde zich volledig op haar hond. In stilte maakten ze samen nog twee rondjes om mij heen. Toen tilde ik mijn been omhoog zodat de hond niet verder kon. De dame lijnde haar hondje aan en liep klikklakkend weer bij mij vandaan.

Mijn hond keek me samenzweerderig aan. Ik stapte op de fiets. Verder gingen we weer.