Alle man van Neerlands stam...

Stadhouder Willem V ligt tegen zijn rijkdommen, volgevreten en omringt door dames die hij heeft bezwangerd....een spotprent uit de Bataafse tijd

Ik begrijp dat iedereen zijn geld moet verdienen. Daarom geen woord van afkeuring over een Bart Chabot die voor één of ander ICT-bedrijf reclame maakt.

De tekst is banaal, voor de hand liggend en schreeuwerig populistisch. Het bedrijf, waarvan ik de naam alweer vergeten ben, is sponsor van Oranje tijdens het komende EK-voetballen.

Moeten ze zelf weten.

En laat Chabot de boodschap de ether in knallen. Dat is hem wel toevertrouwd.

Toch een opmerking over de tekst.

Die kan echt niet.

Die slaat h-e-l-e-m-a-a-l nergens op.

Hij roept zoiets als dat wij, als echte Bataven, achter Oranje staan...

Voelt u hem?

Batavieren die achter Oranje staan?

Dat is zoiets als Al Qaida die achter Obama gaat staan...of een dominee Paisley die buigt voor Paus Johannes Paulus...Mark Rutte die minister wordt in het kabinet Wilders...

Voor echte Batavieren vertegenwoordigen de Oranjes niets minder als het Beest. Een oude verwijzing naar de duivel. Stadhouder Willem V werd door hen "het zwijn" genoemd. Een liedje van de Bataven:

"Al zit gij op den troon verheven
Gij zijt toch voor geen Blikzems vrij
Een blikzemstraal kan u doen sneeven
Om uw gevloekte Dwingelandij"

Die "z" in bliksem kan ik niet veel aan doen: zo werd het woord nu eenmaal in die tijd geschreven.

We spreken over het eind van de 18e eeuw. Nederland had bijna de Oranjes verdreven in een ware volksopstand. Alleen dankzij het feit dat Willem V was getrouwd met een Pruisische prinses, een nichtje van de machtige Frederik de Grote en die met zijn Pruisische legers zijn nichtje te hulp schoot, werd het vege lijf van de Oranjes gered. Willem V, niet zo'n held, had zijn koffers al gepakt. Hij had het allang gezien. Maar, ook hier weer, die Pruisische dame die hem tegenhield.

We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen, maar de Oranjes hebben altijd op gespannen voet met het Nederlandse volk geleefd. In ieder geval zo ongeveer tot er een klein prinsesje werd geboren en haar moeder, Emma, enige tijd als regentes optrad. Dat prinsesje, Wilhelmina, veroverde weer op heel eigen wijze de harten van veel Nederlanders. Het waren ook hier weer de vrouwen die de dynastie hebben gered.

De Oranjes hebben inmiddels het pleit gewonnen. Nederland wordt regelmatig helemaal oranje: huiskamers, huizen en zelfs complete straten. Oranje wordt nu geassocieerd met een massaal gevoel van eendracht en warmte, van overwinning en ga zo maar door.

Het gaat aan mij voorbij.

Het laat mij enigszins onverschillig.

Maar Bataven die achter Oranje gaan staan?

De Lange van Wijngaarden, van Pallant tot Zuthem, van der Capellen, van Hogendorp, van Hoey en vele anderen, ze draaien zich alsnog om in hun graf.

Als echte Bataven.

Waarom ik geen president van Amerika kan worden.

Alhoewel het zeker twee jaar geleden was dat ik me voor het laatst had gemeld, was er nog niets veranderd. Althans, in zoverre mijn oppervlakkige waarneming dit kon vaststellen. De boekjes op tafel waren oud en vooral bedoeld voor kleine kinderen. De tijdschriften van de leesmap lagen keurig op een flinke stapel, ongelezen. In de wachtkamer zaten al twee dames. Ze keken beiden naar een punt op de horizon. Beiden hadden een ander punt voor ogen. Ze beantwoorden mijn groet verstrooid.
Ik moest nog even wachten. Ik was 11 minuten te vroeg voor mijn afspraak. Ik wist dat ik exact die 11 minuten moest wachten.

Mijn tandarts is een man van de klok.

Er was toch iets veranderd in die twee jaar. Niet de tandarts zelf, maar zijn assistente kwam de volgende patiënt naar binnen roepen. De dame naast mij stond op. Ik gokte er op dat ik de volgende zou zijn. Dat betekende dat de dame links van mij niet voor een controle, maar voor een behandeling kwam. Die werden altijd pas na de controleklanten ingeboekt. Ze had inmiddels een tijdschrift gepakt en zat hier nerveus in te bladeren. Ik keek op mijn horloge. Nog 3 minuten.

Na twee minuten kwam de dame die mij was voorgegaan, weer de behandelkamer uitlopen. Zonder te groeten of op of om te kijken, verdween ze uit het pand. De deur was nog maar net in het slot gevallen, toen de assistente mij kwam roepen. Het was hem opnieuw gelukt, op de seconde af op de afgesproken tijd.

Ik ken mijn tandarts al 36 jaar. Nadat ik met mijn ouders naar Gouda was verhuisd, was het even zoeken naar een goede tandarts. Na 2 jaar omzwervingen, Gouda liep in die tijd vol met nieuwe bewoners door de oplevering van de grootste, naoorlogse stadsuitbreiding, Bloemendaal, vonden we dan Hamilton. Een jonge tandarts die, samen met een collega, een praktijk in de Korte Akkeren was begonnen. Sindsdien ben ik hem trouw gebleven. En hij mij.

Ik ben nog van voor de tijd dat ook gebitten onderworpen waren aan dwingende maatschappelijke normen. Mijn tanden stonden scheef en dat werd eigenlijk nergens een probleem gevonden. Ja, mijn bovenkaak is aan de smalle kant. Dat lost een gebit simpel op: tanden komen dwars te staan of schuiven wat langs elkaar heen. Hamilton zag wel problemen ontstaan op de langere termijn en stuurde me naar een orthondontist, ergens bij de Laurenskerk in Rotterdam. Deze man paste mij een beugel aan. Zo'n geval waar twee roze helften (die op je gehemelte schoven) verbonden door een soort schroefconstructie, steeds verder van elkaar werden geduwd. Voorlangs liep een ijzerdraad die de tanden in de juiste richting moesten dwingen. Wekelijks moest ik met mijn moeder naar deze man en zijn werk bestond er uit dat hij de twee roze helften door het aandraaien van een schroefje, weer een slag verder van elkaar deed verwijderen. Hierna perste hij het geheel weer in mijn mond. Dat deed verrekte zeer. Nog voor we in de auto zaten, had ik de beugel stiekum alweer uit mijn mond verwijderd. Deze ging pas weer in als we naar de orthodontist moesten.

Het is dus niets geworden. Mijn tanden staan scheef en schuiven langs elkaar. Ik heb begrepen dat ik daarom geen president van Amerika kan worden. Of filmster. Of iets anders beroemds voor de camera. Want wij houden niet van scheve tanden.

Ik kan er mee leven.

Alhoewel ik nooit goed weet wie "wij" zijn.

Mijn tandarts verricht de handelingen die hij altijd verricht. Nieuw is dat er iedere keer een röntgenfoto wordt genomen. Die bekijken we vervolgens samen op een computerscherm. En hij stelt vast dat het allemaal nog keurig in orde is.

En ik bedank hem. Ik roep hem toe: "tot de volgende keer", en stap weer naar buiten.

Precies10 minuten nadat ik op de behandelstoel ben gaan liggen.