Hier liep ik afgelopen week rond met de man die de hele beweging coördineert.
Dit deel van de vleugel was volledig kaal gestript. Er stonden geen wanden meer.
Behalve helemaal achterin. Daar was nog een kamer.
Voor de kamer stond een hoge stapel verhuisdozen en er waren plastic zakken op een hoop gegooid. De deur van de kamer stond open en harde muziek, iets in de geest van de jaren zeventig, kwam galmend de ruimte in.
Terwijl wij de ruimte doorliepen, kwam er een man de kamer uit. Hij bleef even verbaasd staan kijken en stak toen joviaal zijn hand op naar de man naast mij. We liepen naar hem toe. Ik wierp nieuwsgierig een blik de kamer in en hield verbouwereerd mijn pas in.
De kamer was volledig vol gestapeld met filmblikken, filmrollen, videobanden, cassettebandjes, tijdschriften en ga zo maar door. Er zat geen enkel systeem in, alles lag door elkaar. De kasten langs de wanden stonden open: ze waren onmogelijk te sluiten. Er stond een enorme tafel waarop films konden worden gemonteerd. De tafel was vrijwel volledig bedolven onder banden, tijdschriften en papier. Het raam was nauwelijks zichtbaar: de vensterbanken waren vol gestapeld. Ergens achterin waren twee beeldschermen, op één was een televisieshow uit de jaren zeventig te zien. Dat verklaarde het geluid.
De man volgde mijn blik en maakte een sprong de puinhoop in. Hij reikte over een stapel tijdschriften heen naar een, voor mij niet zichtbaar apparaat en het geluid stopte. Het beeld bevroor.
Hij keek me weer aan en maakte een zwaaibeweging over de stapels in zijn kamer.
"Dat moet allemaal worden opgeruimd...ik ben er druk mee..."
Hij had een vriendelijke blik, maar er zat ook iets paniekerigs in zijn houding.
Hij was op zijn hoede.
Hij keek de projectleider naast me aan en wees naar de stapel dozen en plastic zakken.
"Ik schiet lekker op, maar er moet nog veel gebeuren...ik hoop dat ik nog een paar weken extra krijg?"
"Die stapel voor je deur stond er vorige week ook al, volgens mij..."
De man begon een omstandig verhaal waaruit moest blijken dat hij tijd en handen tekort kwam. En dan was er volgend jaar ook nog eens een jubileum waar hij allerlei ideeën voor had....En hij wilde, voor het eerst in twee jaar, ook nog met vakantie...
Deze man was bezig met een onmogelijke opgave. Opruimen terwijl hij niets kon weggooien; archiveren terwijl hij in chaos het beste gedijdt, grootse ideeën handen en voeten geven terwijl hij als een kluizenaar van alles en iedereen verwijderd is.
We liepen weer verder.
Achter ons ging het geluid weer aan.
Die vakantie zag ik niet gebeuren...
