Geregeld.

Het mag eigenlijk helemaal geen naam hebben.

Het was binnen een seconde gebeurt.

Opeens stond de auto voor mij stil: er stak iemand over op een zebrapad.

Ik boven op mijn rem. De weg was nat, dus ik gleed onvermijdelijk tegen de auto voor mij aan. Helaas had deze een trekhaak.

Mijn halve bumper schoot uit zijn verband. De auto met trekhaak bleek niets te mankeren. Behalve dan de rijdster: zij reageerde ontdaan en kreeg een flinke huilbui.

Daar stond ik. In de regen. Ik keek beteuterd naar mijn bumper en tegelijkertijd stond ik de dame te troosten.

Het was de schrik, zo verklaarde ze.

Samen vulden we het schadeformulier in. Dat was nog wel een puzzel. Eerst beiden op zoek naar een pen. Vervolgens op zoek naar een lampje en tenslotte naar een vaste ondergrond, anders drukte het formulier niet door.

Het duurde nog geen kwartier en beiden waren we weer op weg.

U begrijpt niet waar mijn blog naar toe gaat. Tot nog toe leest u niets anders dan een simpel, alledaags verhaal.

Dat bedoel ik.

Het is gewoon geregeld:

1) We hebben regels (afstand houden voor achteropkomend verkeer; stoppen voor iemand op een zebrapad) en als je je daar niet aan houdt, dan kun je alleen jezelf iets verwijten,
2) we hebben een verzekering: als je iemand schade toebrengt, betekent dit geen financiële ramp,
3) we hebben een schadeformulier of zelfs de mogelijkheid om digitaal zaken te melden,
4) klaar

Snapt u?

U vindt dit gewoon?

Tja, dat bedoel ik.

Tricked by life.

Hoe het denken werkt, het blijft voor mij één groot raadsel.

Gisteravond zat ik wat oude sinterklaasgedichten na te lezen, op zoek naar inspiratie, toen ik me opeens peinzend zat af te vragen hoe de arts ook alweer heette die mijn zusje indertijd in Basel behandelde.

Ze is alweer 19 jaar geleden overleden en na haar dood heb ik de man nog een keer gesproken.

Ik puzzelde op zijn naam. Het liet me niet meer los.

Uiteindelijk loste Google het raadsel voor mij op: Miklos Pless. Op de foto stond een inmiddels volledig grijze man en voor zijn naam stond zowel professor als doktor, dus de beloftevolle arts die hij indertijd was, bleek hij inderdaad geworden: een autoriteit op het gebied van oncologie.

Ik meende zijn wat verlegen lach te herkennen, maar het geheugen wil nogal eens met de wil op de loop gaan. Maar toch, dokter Pless, dat was zijn naam, dat wist ik zeker.

Mijn zusje leed aan een ernstige vorm van lymfeklierkanker.

Ze woonde en werkte in Basel als zangeres, muzikante en componiste. Ze had in Basel gevonden wat haar in Nederland ontbrak: soulmates. Een groep jonge kunstenaars van over de hele wereld die hier elkaar bemoedigden, inspireerden en verder hielpen.

Totdat ze dus ziek werd.

De groep bleef dicht om haar heen staan terwijl haar muziek als maar zachter werd. Dokter Pless werd steeds belangrijker, maar geloof maar niet dat zij zich aan hem overgaf: iedere stap die hij wilde zetten, moest hij verantwoorden en ze stemde alleen in met een behandeling als ze het begreep en er achter kon staan.

Ik was trots op haar.

Even leek haar behandeling succesvol, ze werd zelfs beter verklaard, maar dat geluk duurde nog geen drie maanden. Toen werd ze weer ingehaald door haar ziekte en dokter Pless verwoordde het als volgt: “Je zit nu in een rijdende trein en ik sta nog op het perron. Ik zal heel hard moeten hollen om nog op de trein te kunnen springen….”

Uiteindelijk stelde hij als ultieme mogelijkheid een experimentele behandeling voor. Het medicijn was nog niet uitontwikkeld en zat in een proeffase. Mijn zusje begreep dat dit haar enige kans was en stemde toe. De behandeling werd gestart en hij leek zowaar succesvol. Er ontstond bij mijn zus en ook bij mijn ouders, die al maanden in hun caravan in de buurt van Basel bivakkeerden, hoop:

het tij leek te keren.

Zelfs toen ze op nieuwjaarsdag in een kunstmatig coma werd gebracht, vervloog de hoop niet. De bloedwaardes die de ernst van haar kanker weergaven, bleven verbeteren en het leek er op dat de kanker haar lijf weer zou verlaten. Dan hoefde ze alleen nog bij te komen uit het kunstmatige coma…

Alle hoop vervloog toen ze na een kleine drie weken werd getroffen door een ernstig herseninfarct. De bloeding was zo omvangrijk dat ze hieraan kwam te overlijden.

Enkele weken later zat ik tegenover Miklas Pless. Ik wilde weten waar mijn zus uiteindelijk aan was overleden. Hij vertelde over de bloeding in haar hersenen…

“She didn’t die of her cancer?”

Hij keek mij met glanzende ogen aan en schudde bedachtzaam zijn hoofd. Ik reageerde:

“So, we are tricked by life…”

Hij staarde in een voor mij onzichtbare verte.

“Yes…tricked by life…”, mompelde hij.