In een weblog kwam Fons de Poel terug op een reportage die door hem was opgenomen.
In "Het interview met Harry" (http://community.kro.nl/brandpunt/b/fonsdepoel/archive/2010/11/18/het-interview-met-harry.aspx) blikt hij terug op een vraaggesprek dat hij voerde met Harry Moeskops, bestuurder van de Osiragroep in Amsterdam.
Nou ... vraaggesprek.
Tijdens het gesprek werden steeds beelden getoond van een bejaard echtpaar, waarvan de vrouw ernstig Parkinson-patiënte is en de man zich beklaagde over de gebrekkige zorg die zij ontving. In een huis van de Osiragroep.
Vandaar dat gesprek, met Harry Moeskops. Want hij is daar één van de bazen.
Ook Fons de Poel vond het blijkbaar wat ver gaan, de wijze waarop Moeskops was aangepakt. In zijn weblog legt hij uit dat iemand natuurlijk volkomen kansloos is wanneer de schrijnende beelden van het echtpaar tussen de beelden van het vraaggesprek door zijn gemonteerd. Dit kon Moeskops natuurlijk niet weten: hij voerde een gesprek met de Poel en pas later bedacht iemand dat het effect veel groter zou zijn als de verschillende beelden door elkaar zouden worden gemixt. Moeskops was gewoon te netjes, aldus de Poel. Dat kan je van hem en zijn redactie niet zeggen. Je kan je afvragen waarom het effect zoveel groter moest worden gemaakt: het verhaal had zo al body genoeg. Maar goed, een bestuurder meer of minder opgeofferd voor het effect, waar maak ik me nog druk om. Moet allemaal kunnen.
De uitzending had een storm van protest opgeleverd. Vele voorbeelden van de verslechterende ouderenzorg waren bij de redactie terecht gekomen.
En de beelden waren natuurlijk afgrijselijk om te zien. De verdrietige wanhoop van de echtgenoot was oprecht en voor iedereen invoelbaar. En natuurlijk begrijpt ieder weldenkend mens dat hier iets moet gebeuren. En natuurlijk is het ook waar dat we met elkaar gewoon geen cent teveel over hebben voor een goede ouderenzorg, want ze is nu al onbetaalbaar. En natuurlijk moeten die zorginstellingen wat. En natuurlijk moet de politiek wat.
Alleen, door de wijze waarop het aan het publiek werd getoond, maakt het uiteindelijk een oppervlakkig item. Gericht op een snel effect. Gericht op, overigens begrijpelijke, maar helaas ook vluchtige emoties. Morgen weer een ander onderwerp. Over Afghanistan of de bloembollengooiers in Gouda.
Ook allemaal heel erg.
Collectief allemaal weer even verontwaardigd. En dan naar bed. Morgen is er weer een nieuwe dag.
Of het echtpaar de Koningh, het bejaarde paar uit de reportage, ook gewoon weer verder kan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten