vrijdag 6 april 2012

Een andere wereld.



De dame van de ANWB meldde mij vanmorgen dat bij de Duitse grensposten opstoppingen waren omdat de Duitse politie controles uitvoerde. Het is vandaag in Duitsland een feestdag. Dan mogen er op de Duitse wegen geen vrachtauto's rijden.

Goede vrijdag.

Ik heb nooit goed begrepen hoe het jaarlijks herdenken van een moord, als feestdag kan gelden. Ook de naam Goede vrijdag komt op mij in dit kader tamelijk bizar over. Maar daar gaat het mij nu niet om.

Het gaat me om dit beeld. Duitse politieagenten die auto's aanhouden en onderzoekend door het raampje naar binnen staren.

"Sind Sie ein Lastkrafwagen??"

Een zwetende vader (je kan nooit weten), een sikkeneurig kijkende moeder (het was zijn idee dit ritje en nu alweer uren in de file) en joelende kinderen op de achterbank.

Ik moest vanmorgen voor een bestuursvergadering richting de Noordzeekust. Ik begrijp nu waarom ik achter elkaar werd ingehaald door Duitse auto's waarvan de inzittenden enorm plezier met elkaar hadden.

Nog even los van alle vrachtauto's op de weg. Wij maken er geen feestje van. Wij werken gewoon door.

Nederlanders en Duitsers, het blijven twee werelden die elkaar maar moeizaam begrijpen.

Gister bezocht ik, voor mijn huidige opdrachtgever, enkele verzorgingshuizen. De ene stond in Laren, de volgende in Blaricum. Het Gooi.

Toch een compleet andere wereld dan de mij bekende biotoop, de Randstad. Huizen hebben in het Gooi, zeker in het stuk tussen Laren en Blaricum, de omvang van een klein appartementencomplex in de Randstad. Het zijn paleizen. Een tuin hier is in deze omvang in de Randstad een park. Kortom, alles is groter. De bomen zijn hoger, de struiken voller. Mannen lopen in zwierige, lichtgekleurde linnen zomerkostuums en dragen hun Gucci zonnebrillen. Alhoewel, lopen. Het is een pas die wij in de Randstad niet zo goed kennen. Een soort combinatie van zelfverzekerdheid en nonchalance. Niet het haastige, doelgerichte wat ik gewend ben.

Waarschijnlijk hebben ze hun doel al bereikt.

Dames zie ik in twee dominante groepen:  de ene groep verschijnt pas rond een uur of 11 op straat. Dan hebben ze hun haar, make up en hun modieuze kleding voldoende op orde. Ze hebben een duidelijk doel: shoppen. Dat doen ze met overgave.

De andere groep lijkt geheel anders: laarzen aan, haar in een staartje, waxjas tot over de knieën. Altijd in gezelschap van een hond of een paard. Zij gaan niet shoppen, zij brengen  de dag in het bos door. Of in de tuin.

Toch is er een belangrijke overeenkomst: de dames van beide groepen hebben een helder beeld van zichzelf en wie ze willen zijn. En de dames uit de ene groep lijken dus allemaal op elkaar, net zo goed als dat de dames van de andere groep onderling elkaars evenbeeld kunnen zijn.

Dergelijke, tot niets leidende gedachten, schoten door mijn hoofd tijdens mijn ritje naar het volgende adres.

Na mijn afspraak verliet ik weer het pand. Pal voor de ingang stond een bakbeest van een auto. Een soort Jeep. Hoog en groot. Donkere ramen. De motor draaide zacht grommend.

Toen ik met veel moeite om al dat zwarte, glimmende blik was heengekropen, ik moest hierbij door de perkplantjes lopen, keek ik wat bozig bij de bestuurder naar binnen.

Een, zo te zien, stokoude dame. Breekbaar en met grijs, dun haar. Ze keek niet op of om.

Inderdaad, een andere wereld.