contact?

Er leek geen enkele relatie te zitten tussen de planning en de realisatie. Wanneer je de planlijsten bekeek, dan viel de improduktiviteit nog mee. Als je de realisatie ernaast legde, dan schrok je. En zo ging het al tijden. Toen het zelfs als onderwerp op het MT van de organisatie naar voren kwam, besloot ik om eens met het team in gesprek te gaan. Het was een ploeg mensen die de avonden en de weekeinden werkten. Ze werkten dan over de wijkgrenzen heen. Dat was logisch, zo kon je de produktiviteit op orde houden. Tenminste, op papier dan.

De dames ontvingen me gastvrij. Ze hadden zelfs koekjes voor bij de koffie meegenomen. Een interimdirecteur was een nieuw fenomeen voor hen en dat wilden ze wel eens meemaken. We spraken wat over hun werk, over de risico's (ze moesten soms in buurten werken die als riskant te boek stonden) en, uiteraard, uiteindelijk over de planning.

Daar waren ze dik tevreden over. Dat ging prima.

....?

Hoezo tevreden? Als ik de papieren bekeek, leek het er toch sterk op dat er steeds veel veranderde in de planning. Dat moest er toch op wijzen dat het niet goed ging?

Ze keken mij bevreemd aan en begonnen te lachen.

"Je bedoelt die mail waarop een lijstje met klanten staat? Nee, dáár doen we inderdaad niets mee. Aan het begin van de ronde, kruipen we even bij elkaar en verdelen onderling de klanten. Dat gaat veel beter."
Dat deden ze al jaren zo. Nee, dat planprogramma, zo hadden besloten, daar  werkten ze niet mee.

Op mijn vraag waarom ze nu precies niet met de planning vanuit het planbureau werkten, moesten ze even diep nadenken. Het was ook allemaal al zo lang geleden. Het had te maken met onlogische routes. Je fietste van hot naar her, soms was je in een straat begonnen en tijdens de route kwam je hier wel drie keer terug, terwijl je onderhand de hele stad doorfietste. Eh, nee, ze hadden nog nooit met een planner gesproken.

Tuurlijk waren ze bereid om dit gesprek een keer aan te gaan. Ze waren de beroerdsten niet.

Volgens mij ging het hierna prima...