Het licht ging uit. Er werd nog wat gekucht en iemand maakte nog een geintje. Er werd niet gelachten. We keken naar het scherm. Hier verschenen in hoog tempo foto's. Dokters, verpleegkundigen, schoonmakers, managers, baliemedewerkers. We kenden ze allemaal.
We waren het zelf.
Niemand keek de fotograaf aan. We keken omhoog, naar de grond, naar de muur. Maar niet naar degene die we in de gang tegenkwamen.
Dat was de patiënt. In het ziekenhuis. Die voelde zich verlaten. Deze had toevallig een verborgen camera en legde iedere ontmoeting vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten