Durven we het nog aan....?

Mededogen - Gerda Vroon

De berichten waarin mensen met grof geweld een ander of zelfs de wereld hun zin willen opleggen, overspoelen me de afgelopen weken. Veelal vormt IS en haar geweldadige opvatting over de Islam de bron, maar sluipenderwijs begint ook Poetin en zijn variant van de Russische heilstaat zijn schaduwen te werpen. Dwars door dit alles heen zijn er regelmatig alarmerende berichten over criminele jongeren die op straat, veelal in Amsterdam, een oorlog aan het uitvechten zijn, met dodelijke afrekeningen door middel van automatische wapens die je anders alleen in films tegenkomt. In al dit volstrekt zinloze geweld, viel afgelopen week het journaal opeens uit en bleek een gewapende jongen het NOS gebouw te zijn binnen gedrongen.

Natuurlijk.

Er is onmiddellijk schrik na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken.

De schrik betrof uiteraard in de eerste plaats de journalisten en andere medewerkers die in het gebouw aanwezig waren. Volkomen terecht werd er besloten om het gebouw direct te ontruimen. En ja, ik begrijp het ook nog dat dit nieuws zonder pardon al het overige nieuws wat vanuit de wereld tot ons kwam, opzij schoof.

Maar mijn spontane reactie, toen ik de jongen met zijn stuntelige actie bezig zag, was vooral één van mededogen: ik kon niets anders zien dan een nog maar net volgroeide jongeling die volkomen het pad kwijt was. Een warhoofd, vol spinnige gedachten over samenzweringen en bedreigingen waarvoor hij ons wilde waarschuwen. Een jongen die, net als ik, de afgelopen weken is overspoeld met beelden van geweld, maar die de grip op de werkelijkheid blijkbaar volkomen was kwijtgeraakt.

Een jongen waar de nieuwsredacties het als volstrekt verantwoord achten dat zowel zijn naam, als zijn uiterlijk zonder enig voorbehoud in beeld wordt gebracht.

Een jongen waar velen al snel het oordeel over klaar hadden, zeker toen bekend werd dat hij "van Noord Afrikaanse afkomst" was.

En steeds meer begon ik te denken.....durven we het nog aan: mededogen?

Ik was dan ook nieuwsgierig naar de reactie van onze minister. Maar, op de hem bekende brommerige wijze, koos deze ervoor om volledig op de golven van de paniek mee te bewegen en vooral stemming te maken naar de medewerkers van het journaal die ervoor hadden gekozen om het gebouw te verlaten.

Kwam politiek ook wel weer handig uit, nu de publieke omroepen bij voortduring in de hoek worden gedrongen. Maar geen reactie van een staatsman, helaas.

Pagina's vol zijn er geschreven over een heel gewone jongen, met heel gewone gewoontes en een heel gewone schoolopleiding en heel gewone ouders. Maar wie durft hardop de conclusie te trekken dat het hier gaat om een jongen die gewoon hulp nodig heeft?

Of zijn we zo bang voor onze veiligheid, dat een ieder die genuanceerder durft te kijken, onmiddellijk het verwijt krijgt een "zachte heelmeester" te zijn of een gevaar?

En, als we in staat blijken te zijn om deze jongen weer in een menselijk perspectief te zien, wie durft het aan om zich eens af te vragen waarom zoveel jongens "van noordafrikaanse afkomst" zich zo aangetrokken voelen tot de weg van het geweld?

Durven we het nog aan?

Mededogen?