Geheel volgens mijn vaste ochtendroutine, begaf ik mij met onze hond naar de Goudse Hout voor een wandeling.
De Goudse Hout, voor de niet Gouwenaren onder u, is een door mensen bedacht natuurgebied aan de rand van het Goudse wonen. Het alom rond Gouda tegenwoordige polderlandschap wordt weer terug gevormd naar het oorspronkelijke landschap: veenmoeras, kleine bossages en water, veel water. Het was ooit een onbarmhartig land met zure gronden waar nauwelijks iets eetbaars op gedijt, totdat ooit in de vroege Middeleeuwen monniken met hun irrigatiewerkzaamheden begonnen. Er werden met de blote handen sleuven gegraven om het water af te laten vloeien, er werden dijken aangelegd en molens gebouwd. Langzamerhand droogde het land op en door eeuwenlang geduldig bewerken van de zure, natte grond, ontstond langzamerhand het landschap waar het Groene Hart bekend om is: diepgelegen polders waarop het vee graast. Datzelfde vee zorgde overigens weer voor een produkt waar Gouda tot over de landgrenzen beroemd om is geworden: kaas.
Maar goed, inmiddels wordt de Goudse Kaas tot in Polen geproduceerd en steeds meer boeren vertrekken, gefrustreerd over alle Europese regels, naar landen ver achter de horizon. Koeien blijven het hele jaar op stal en her en der is nog verzet tegen de megastallen waarin varkens zullen worden gehuisvest, maar ook dat is waarschijnlijk een kwestie van tijd: de gekte van het marktdenken vereist nu eenmaal van de boeren een maximaal efficiënte bedrijfsvoering en in een dergelijk concept passen begrippen als dierenliefde en andere sentimenten slecht. Nederland blijft in belangrijke mate een agrarisch land, maar deze sector trekt zich terug in fabrieksachtige omgevingen, vaak tot op het bot gefrustreerd door hun moderne medemens die enerzijds eist dat de boer aan een nostalgisch beeld blijft voldoen van kleine boerderijen en loslopend vee, maar anderzijds voor het dagelijks brood en andere noodzakelijke voedingsmiddelen geen cent teveel wenst te betalen.
Enfin, het Goudse Hout is een uitstekende plaats om met je hond doorheen te struinen.
Vanmorgen trof ik bij de ingang van het gebied, een paar opgewonden dames aan. Eén van hen had een doos in haar handen. De doos was aan alle kanten dichtgeplakt met tape, op één hoekje na, waar, zo bleek mij toen ik het groepje passeerde, een jonge kat zijn kop doorheen had gewurmd. Het beestje mocht op alle aandacht van de drie dames rekenen.
Dat wil zeggen, de twee dames die zich bij de dame met de doos in haar handen, hadden gevoegd, stonden met hun smartphone foto's te maken. Ik hoorde één van hen zeggen:
"Even delen..."
Ongetwijfeld stonden op vrijwel hetzelfde ogenblik de beelden op een facebookpagina, vergezeld van een bozige reactie op zoveel dierenmishandeling. Ongetwijfeld wordt dit bericht vele malen gedeeld en kan men collectief zijn of haar verontwaardiging weer even kwijt.
Nu heeft mijn vrouw lang deelgenomen aan de zogenaamde "kittenopvang" en ik moet eerlijk zeggen dat deze vondst weliswaar schokkend is, maar toch ook een heel aantal pluspunten kent: de kittens zaten in een doos (en niet in een plastic zak); ze stonden in het gras (en lagen niet in het water of in een glascontainer) en bovendien was de doos zo neergezet dat ze in korte tijd wel gevonden moest worden (in plaats van ergens achteraf op een polderweggetje). Blijkbaar was hier een wanhopige bezitter van een nest jonge kittens, nog wel zo gewetensvol geweest dat de diertjes niet onmiddellijk tot een gewisse en nare dood waren veroordeeld. Waarom de eigenaar niet zelf met het nest naar het dierenasiel was gegaan, zal altijd een raadsel zijn, maar ik vermoed dat het kernwoord schaamte is.
Al deze overwegingen durfde ik de dames niet mee te geven. Hun verontwaardiging was heftig en natuurlijk begrijpelijk. Maar dat er zelfs aan een dergelijke vondst mogelijk een verhaal kleeft die je wellicht milder kan stemmen, lijkt in deze tijd van onmiddellijke reactie en gedeelde emotie, ondenkbaar.
Toen ik even later het gebied weer uitliep kwam de dierenambulance net aanrijden. Dus, voor alle verontwaardigde medeburgers die zich afvragen waar het in onze tijd toch naar toe moet:
U kunt iets doen!
Nu!
U kunt het dierenasiel bellen en zeggen dat u uw huis openstelt voor de net binnen gebrachte kittens.
