Met mijn wens om het interimwerk te verlaten, ben ik dus op zoek naar een vaste baan. Dat levert bijzondere ervaringen op.
Het is sowieso al vele, vele jaren geleden dat ik voor het laatst meedeed in een sollicitatieprocedure. En de wereld heeft niet stilgestaan. Internet, mailverkeer, social media, allemaal nieuwe elementen in de slag om de nieuwe baan. Waar door mij indertijd de zaterdagkrant van de Volkskrant of de NRC werd gekocht voor de advertenties, surf je nu over internet door allerlei banensites: Via Skipr of Zorgvisie naar de internetpagina's van de Volkskrant en NRC naar sites van bekende en onbekende searchbureaus. Je surft wat af. Ook twitter maakt me soms attent op een mogelijke vacature en ik merk dat mijn pagina op Linkedin, sinds ik hier en op Twitter heb aangegeven vanaf januari weer beschikbaar te zijn, opeens druk wordt bezocht.
Het tempo ligt hoog. Voorheen was het ritme te overzien: zaterdag krant kopen en zoeken, zondag brief schrijven en vervolgens de week die hierop volgde afwachten of er een reactie kwam. En op zaterdag begon de cyclus weer opnieuw. Dat loopt nu allemaal achter elkaar door. En,als je wilt, 24 uur per dag. Een mail kan ook om 3.00 uur 's ochtends worden afgeleverd, dat maakt allemaal niets uit.
Ook zijn er zaken die niet zijn veranderd. Voor de posities waar ik op schrijf, is het vrijwel onmogelijk om in de procedure terecht te komen als men je niet kent. Ik reageerde op een aantal advertenties die mij aanspraken, maar in een regio waar mijn netwerk mij niet kan helpen. Kansloos.
Opvallend is overigens dat in de afwijzing door drie verschillende bureaus drie keer vrijwel exact dezelfde zin werd gebruikt om de afwijzing te motiveren:"Na zorgvuldige bestudering van de verschillende CV's, moest ik constateren dat een aantal beter aansloten op de wensen van de opdrachtgever." Een zin die alles zegt en daardoor natuurlijk ook weer helemaal niets. Zo'n communicatieadviseurzin. Zo'n zin waarbij degene die de slechte boodschap moet brengen, opgelucht adem haalt. Zo'n zin waarbij degene die de boodschap krijgt even verstild naar een punt in de verte staart. Zo'n zin.
Daarnaast blijft solliciteren mensenwerk met alle knulligheden die hier bij horen:
1) een afwijzing waarin wordt gezegd dat "na zorgvuldige bestudering...", maar waarvan de aanhef is "Geachte mevrouw/ mijnheer"
2) een afwijzing voor een functie waar ik niet op heb gesolliciteerd,
3) en bovendien het bureau geen enkele reactie meer geeft wanneer ik hen hierop wijs.
Het is een lange oefening in nederigheid.
Ik ken natuurlijk de andere kant van het verhaal op mijn duimpje.
Vele brieven heb ik gelezen, vele gesprekken gevoerd. Soms was het volkomen duidelijk wie voor een plek in aanmerking kwam, soms was het zeer arbitrair. Altijd belde ik de kandidaten die na een gesprek door mij waren afgewezen. Steeds op zoek naar de balans tussen duidelijk zijn en niet willen kwetsen. Dat levert inderdaad wollige zinnen op. Soms vroeg een kandidaat mij om gewoon in alle openheid te vertellen wat mijn oordeel was geweest. En soms, heel soms kon de kandidaat er dan ook tegen.
Soms is het een harde oefening in nederigheid.
Buiten regent het. 1 januari komt snel dichterbij. Ik ga nog maar eens wat surfen op het internet.
