Vanmiddag hebben we de as van mijn moeder verstrooit.
Tot voor enkele jaren geleden organiseerde het KWF jaarlijks een moment dat familieleden van mensen die geveld zijn door kanker, een boom konden planten als herinnering. Dit is in de loop der jaren uitgegroeid tot een waar bos, vlakbij Dronten: het Koningin Wilhelminabos. Sinds 2015 is deze jaarlijkse herinneringsdag niet meer georganiseerd.
In 2012 hebben we in dit bos een boom gepland voor mijn schoonmoeder, in 2009 overleden aan de gevolgen van kanker en voor mijn zusje, in 2000 overleden. Omdat deze plek de meest tastbare omgeving voor herinnering aan mijn zusje is, koos mijn vader voor het verstrooien van de as van mijn moeder in dit bos.
Via borden werden we verwezen naar de plek waar in 2012 de bomen zijn gepland. Uiteraard was het inmiddels een dichtbegroeid perceel.
Het was gelukkig prachtig zonnig weer.
We zijn een stukje het bos ingelopen en op een kleine open plek verstrooiden we de as. Het was eerder verstillend dan emotioneel. We zagen de as neervallen op de grond en ook een lichte sluier die door de wind zachtjes werd meegevoerd.
Langzaam drong het tot ons door.
In de wind waaide een naambordje die aan een tak was opgehangen, zachtjes heen en weer. Even verder zagen we een paar klompjes die in een boom waren opgehangen. Vlakbij het pad had iemand een zelf gemaakte beeldje van een paddenstoel neergezet, onder een tekst dat op een glazen paneel was gegraveerd. Overal zag je herinneringen.
Het bos fluisterde de verhalen.
En daar waaierde de as van mijn moeder.
Op zoek naar de boom die ooit door haar was gepland voor haar dochter.
Het verhaal is nog niet af...
