Onvoorstelbaar gelukkig

Het is een rapport van ruim 400 pagina's.

Dat gaat dus vrijwel niemand lezen.

In het rapport wordt omstandig uit de doeken gedaan dat wij in Nederland gelukkig zijn en dat we de afgelopen 25 jaar alleen maar gelukkiger zijn geworden. Dat de verschillen tussen de verschillende bevolkingsgroepen minder zijn geworden: met name ouderen, éénpersoonshuishoudens en mensen met een laag inkomen, gingen er op vooruit. Dat het aantal moorden per jaar in ons land spectaculair is verminderd met wel 46% sinds 2000. Dat wij, Nederlanders, in vergelijking met andere landen, veel vertrouwen hebben in ons parlement en optimistisch zijn over de internationale ontwikkelingen. Dat de afgelopen 25 jaar het aantal mensen (tussen de 25 en 64 jaar oud) met een laag opleidingsniveau, vrijwel is gehalveerd. Dat het aantal minderjarige verdachten gestaag blijft dalen met wel 40 % sinds 2005.

Het gaat dus goed met Nederland.

In de ochtendkranten lees ik alom verbijstering.

Hoe kan dat nou???

Ooit zag ik in een politiek debat één van onze eerste populisten deze vraag pareren.

Het betrof een gemeenteraadsverkiezing en onze politicus was die clown uit Zoetermeer. Een naargeestige clown, dat dan weer wel. Iemand die voor de camera met alle plezier een idioot dansje doet en er nog een liedje bij zingt ook. Maar die achter de schermen een koude en volstrekt gepolitiseerde agenda hanteerde met maar één doel: zetels winnen.

Nawijn.

Het is hem goed gelukt.

Hoe dan ook.

Hij betoogde dat de toegenomen onveiligheid op straat nu eindelijk eens moest worden gekeerd. Straatschoffies namen de macht op straat over en de hardwerkende burger moest zich zo langzamerhand opsluiten in zijn eigen huis.

De journalist reageerde verbaasd. Er was immers net een rapport verschenen waarin de veiligheid in Zoetermeer over een heel aantal jaren was bekeken. Hieruit bleek zonneklaar dat de stad alleen maar veiliger was geworden: de criminaliteitscijfers vertoonden over de hele linie een spectaculaire terugloop.

Hij legde het rapport demonstratief op tafel.

Nawijn aarzelde geen moment. Met een breed gebaar veegde hij het rapport weer van tafel en verklaarde dat hij niets met dit soort cijfers te maken had.

Het ging hem om die oude vrouw die hij, toevallig (!!) die ochtend nog in de supermarkt had gesproken. Zij had hem vertelt dat ze zich zo onveilig voelde, dat ze nog maar amper haar huis uit durfde te komen.

Zo dus...

We leven in het rijkste land van de wereld en weten van gekkigheid niet waar we ons geld en onze vrije tijd aan moeten besteden. We zijn het gelukkigste volk op aarde...

Maar het lijkt een beetje op het geluk van een klein kind dat een mooi cadeau heeft gekregen voor zijn verjaardag. Wee het broertje of het zusje dat probeert om ook met dat cadeau te spelen:

Mijn!!

Een kerstvertelling.

Alles werkte mee.

Buiten sneeuwde het en het park, de bomen, de straten, alles was bedekt met een dikke laag sneeuw. De nacht was echter helder, zodat het maanlicht en de miljoenen sterren aan het firmament de winterse wereld koud deden oplichten.

En dan natuurlijk het huis. Overal straalde het licht naar buiten. Voor de vele ramen, op alle verdiepingen, stonden kaarsen. Op de pilaren bij de voordeur waren kerstkransen opgehangen en de oprijlaan werd verlicht door tientalle vuurkorven. Een arreslee kwam de gasten voor rijden. Hier klonk het lichte getingel van de vele klokjes die in de tuigage van de paarden en rondom de slee waren opgehangen.

"Het lijkt wel een sprookje", verzuchtte menigeen die de trappen van het huis opliep.

Ik kan u gerust stellen: het is ook een sprookje.

In het huis holden kinderen opgetogen rond. Iedere kamer had weer een andere verrassing en overal stonden kerstbomen, volgehangen met steeds weer andere kleuren kerstballen. Het haardvuur in iedere kamer brandde en ervoor lagen veelbelovende cadeaus in het fraaiste cadeaupapier. Vanuit de keuken verspreidden de meest veelbelovende geuren zich door het hele huis.

Uit een zaal iets dieper het huis in, klonken parelende stemmen, begeleidt door violen en soms schalde het koper.

De oudere gasten liepen stilletjes door de gangen en lieten de vele indrukken op zich inwerken.

De gastheer en -vrouw liepen stralend rond en begroetten hun gasten en zorgde dat niemand iets tekort kwam. Steeds opnieuw kwamen bedienden met glazen vol exclusieve wijnen en andere dranken. Ook gingen er schalen met de meest heerlijke hapjes rond en de kinderen vonden overal snoepgoed.

Het huis vulde zich met warmte en de mensen voelden zich bevoorrecht.

Wat kan ik nog meer vertellen, zonder vervelend te worden door alle superlatieven. De maaltijd was natuurlijk ongekend: er was wild; er was vis; er waren vruchten van over de hele wereld; de sauzen vormden exquise combinaties met de vele gerechten op tafel. De wijnen waren uitzonderlijk vol van smaak.

De saamhorigheid was groot.

Met het glas geheven zong een ieder mee met het "Ere zij God" en men realiseerde zich dat er zoveel liefde in deze zaal verzameld was. Menigeen pinkte een traan uit de ooghoeken.

Maar toen de eerste gasten, diep in de vroege ochtend, het huis verlieten, troffen ze een klein meisje aan dat tegen één van de pilaren van de voordeur was aan gekropen. Ze had blote voetjes en haar kleren waren niet meer dan lompen. Het meisje was krijtwit en verstijfd.

In haar knuistjes klemde ze een paar afgebrande zwavelstokjes...