Onvoorstelbaar gelukkig

Het is een rapport van ruim 400 pagina's.

Dat gaat dus vrijwel niemand lezen.

In het rapport wordt omstandig uit de doeken gedaan dat wij in Nederland gelukkig zijn en dat we de afgelopen 25 jaar alleen maar gelukkiger zijn geworden. Dat de verschillen tussen de verschillende bevolkingsgroepen minder zijn geworden: met name ouderen, éénpersoonshuishoudens en mensen met een laag inkomen, gingen er op vooruit. Dat het aantal moorden per jaar in ons land spectaculair is verminderd met wel 46% sinds 2000. Dat wij, Nederlanders, in vergelijking met andere landen, veel vertrouwen hebben in ons parlement en optimistisch zijn over de internationale ontwikkelingen. Dat de afgelopen 25 jaar het aantal mensen (tussen de 25 en 64 jaar oud) met een laag opleidingsniveau, vrijwel is gehalveerd. Dat het aantal minderjarige verdachten gestaag blijft dalen met wel 40 % sinds 2005.

Het gaat dus goed met Nederland.

In de ochtendkranten lees ik alom verbijstering.

Hoe kan dat nou???

Ooit zag ik in een politiek debat één van onze eerste populisten deze vraag pareren.

Het betrof een gemeenteraadsverkiezing en onze politicus was die clown uit Zoetermeer. Een naargeestige clown, dat dan weer wel. Iemand die voor de camera met alle plezier een idioot dansje doet en er nog een liedje bij zingt ook. Maar die achter de schermen een koude en volstrekt gepolitiseerde agenda hanteerde met maar één doel: zetels winnen.

Nawijn.

Het is hem goed gelukt.

Hoe dan ook.

Hij betoogde dat de toegenomen onveiligheid op straat nu eindelijk eens moest worden gekeerd. Straatschoffies namen de macht op straat over en de hardwerkende burger moest zich zo langzamerhand opsluiten in zijn eigen huis.

De journalist reageerde verbaasd. Er was immers net een rapport verschenen waarin de veiligheid in Zoetermeer over een heel aantal jaren was bekeken. Hieruit bleek zonneklaar dat de stad alleen maar veiliger was geworden: de criminaliteitscijfers vertoonden over de hele linie een spectaculaire terugloop.

Hij legde het rapport demonstratief op tafel.

Nawijn aarzelde geen moment. Met een breed gebaar veegde hij het rapport weer van tafel en verklaarde dat hij niets met dit soort cijfers te maken had.

Het ging hem om die oude vrouw die hij, toevallig (!!) die ochtend nog in de supermarkt had gesproken. Zij had hem vertelt dat ze zich zo onveilig voelde, dat ze nog maar amper haar huis uit durfde te komen.

Zo dus...

We leven in het rijkste land van de wereld en weten van gekkigheid niet waar we ons geld en onze vrije tijd aan moeten besteden. We zijn het gelukkigste volk op aarde...

Maar het lijkt een beetje op het geluk van een klein kind dat een mooi cadeau heeft gekregen voor zijn verjaardag. Wee het broertje of het zusje dat probeert om ook met dat cadeau te spelen:

Mijn!!