Het was weer een week volgepropt met grootse gebeurtenissen.
Een 18-jarige jongen bleek al drie jaar te zijn vastgeklonken aan de muur van een gesticht; hoge ambtenaren en ministers stelden meer belang aan hun politieke doelen dan aan hun eigen integriteit; een democratisch gekozen dictator ontvluchtte zijn land maar veel van zijn minsters bleven stug doorregeren; een van top tot teen getatoeëerde jongen bleek de lieveling van sms'end Nederland en tenslotte bleek KPN er een eigen helpdesk voor BN'ers op na te houden.
Zo worden we dag in dag uit meegesleurd door de voortsnellende golven van het bestaan. Soms kijk ik stiekem naar mijn boekenkast, goed gevuld met onder andere studies geschiedenis en bedenk glimlachend dat vele eeuwen menselijk bestaan kunnen worden samengevat in een beperkt aantal pagina's. Weliswaar verschijnen over de verschillende tijdvakken vaak meerdere, soms vele verschillende studies, maar iedere studie op zichzelf betekent een enorme reductie van gebeurtenissen. Iedere beschrijving zou anders zinloos zijn.
Het is de vraag of Brandon of Ben de geschiedenisboekjes gaan halen. Scheepbouwer, die zal wel ergens een hoekje krijgen. Iemand die zijn aandeelhouders en BN'ers zo vertroetelt, verdient een plekje in de eeuwigheid. Maar zal in onze geschiedenisboekjes nu de analyse worden gemaakt dat anno 2011 onmenselijke toestanden heersten in onze opvang- en ziekenhuizen? Dat Brandon dus exemplarisch was voor onze zorg van behoeftigen?
Natuurlijk, als de omstandigheden van Brandon kunnen worden verbeterd, dan moet dat ook gebeuren. Vooralsnog hoor ik hierover vooral meningen en emotionele oprispingen, ik hoor weinig feitelijke mogelijkheden. De suggestie om de knul maar op te sluiten met TBS-gestraften zodat hij meer bewegingsruimte krijgt, lijkt mij tenminste weinig realistisch. Moet ik natuurlijk toch ook even denken aan al die gevangenen met psychiatrische problematiek. Waarvan zo nu en dan (als er niks anders te melden is), ook wordt geroepen dat dit echt zo niet kan. Waarvan moet worden vastgesteld dat media en politici hier beduidend minder hard voor lopen, want een verslaafde kruimeldief met schizofrene trekken, dat verkoopt natuurlijk weer een stuk minder dan een Brandon die er gewoon uitziet als een blozend stuk Hollands welvaren.
Dus, waar staan we nu, na een week vol golvende emoties en stoere taal?
Een staatssecretaris die de moed heeft om de jongen zelf op te zoeken. Die vervolgens verklaart dat zij ook geen mogelijkheden ziet om op korte termijn met andere oplossingen te komen. Een tweede kamer die in een spoeddebat heeft verklaart dat dergelijke situaties onwenselijk zijn. Behandelaars en begeleiders die het hier helemaal mee eens zijn maar tegelijkertijd zeggen tegen de grenzen van hun kunnen aan te lopen. Een moeder die, volkomen begrijpelijk, overal heeft geroepen haar zoon iets anders toe te wensen, maar tegelijkertijd aangeeft dat ze hem thuis gewoon niet aan kan. Twee moraalridders die glimmend van hun overtuigde gelijk, een verzorgster aan tafel uitnodigden die zei zelf ook bang te zijn voor Brandon maar ook wel vond dat het anders zou moeten (en kwam met de oplossing van een TBS-kliniek).
En ondertussen, in de bossen bij Ermelo, zit Brandon in zijn kamer.
In een tuigje.
Vastgebonden aan de muur.
Omringt door verzorgers die, aangeslagen door alle kritiek, toch weer 24 uur per dag de zorg voor hem op zich nemen.
En zijn moeder komt ongetwijfeld vanmiddag bij hem op bezoek.
Ze zullen niet de geschiedenisboeken halen.
We zullen ze weer vergeten.
