Ik kon nog net boven op mijn rem gaan staan.
Op de smalle weg langs het water kwam een Volkswagen Golf met brullende motor de weghelft op die ik net wilde opdraaien. De wagen haalde een Toyota in. Passeerde ternauwernood een verkeerszuil en de bestuurder stond direct boven op de rem. Hij stormde zijn auto uit en liet zijn voordeur wijd open staan.
Hierdoor blokkeerde hij zowel de linker als de rechterweghelft.
De man, een veertiger die eeuwig jong wilde lijken, begon wild te gebaren tegen de Toyota. De Toyota bleef potdicht gesloten. Geen enkele reactie. Het zonlicht spiegelde in de ruit, zodat ik niemand in de auto kon ontwaren.
Inmiddels begon zich op de drukke weg aan twee kanten een flinke rij te ontwikkelen. Iemand drukte op zijn claxon en dat vonden verschillende anderen een goed idee.
De man keek verwilderd om zich heen en maakte een wijds wegwerpgebaar naar iedereen die hem kon zien. Toen stapte hij in zijn auto en reed weer weg.
Natuurlijk.
In een slakkengang.
Natuurlijk.
Om de zoveel meter drukte hij nog eens extra op zijn rem.
De rijen kwamen weer in beweging.
De hele toestand had nog geen vijf minuten geduurd.
Was dit nou zo'n verkeershufter waar het nieuws gister over sprak? Als op deze straatweg de wetten van de democratie hadden gegolden, zou de man ongetwijfeld met overweldigende meerderheid tot hufter zijn uitgeroepen. De strafmaat van een verplichte gedragscursus zou in alle emoties hier waarschijnlijk te licht zijn bevonden.
Het zal wel toeval zijn, maar op mijn weg terug naar huis zag ik aan de kant van de weg een dode kat liggen. Dat moet in ieder geval nog maar kort ervoor zijn gebeurt: op de heenweg, een klein kwartier eerder, was het beestje mij niet opgevallen.
Als die Toyotarijder nu eens dit beestje heeft aangereden? Als hij nu eens gewoon door is gereden, zonder zich te bekommeren om die aangereden kat?
Wie is dan eigenlijk de hufter?
Die Toyotarijder? Die van de Golf?
....
Of al die gasten, zoals ik, die hun oordeel al klaar hadden?
