Mijn laptop zingt een lied van Leonard Cohen: Chelsea Hotel. De Ipad geeft een signaal: mijn dochter in Nieuw Zeeland is wakker en heeft haar eerste woord in Wordfeut vandaag gespeeld. Er brandt een kaars op tafel, de koffie geurt. De dag glijdt langzaam weg in een stemmige avond.
Dat geldt niet voor onze parkiet: ze wordt belaagd door één van de katten. Ik negeer het.
Cohen bezingt inmiddels Susanne.
Over de magie van aangeraakt worden en het gelijktijdige weemoedige besef van afstand.
Morgen zal het koud zijn. En regenen.
Morgen zullen we wandelen. Door de bossen, de heidevelden.
Life is very short
and there's no time for fussing and fighting
my friend
Geen opmerkingen:
Een reactie posten