Wreck this journal

Ik was natuurlijk weer zo'n beetje de enige die er nog nooit van had gehoord.

Wreck this journal.

Een, via bol.com vanuit Amerika overgewaaide hit. En het idee is simpel: echt alles doen met een boek (we hebben het over een boek), wat normaliter in het gebruik van een boek verboden of absoluut "not done" is:

ezelsoren maken, bladzijde eruit scheuren, mosterd morsen en lekker uitwrijven, tekening in maken en deze weer vlekkerig uitgummen. Ga zo maar door.

Het resultaat van al die handelingen is een volkomen geruïneerd boek. Dat mag je aan jezelf opsturen.

Gruwel.

Mijn huis staat vol met boeken. Kasten vol. Ik kan rigoreus van alles naar de vuilnisbak brengen, maar niet mijn boeken. Het allereerste boek dat ik ooit bij elkaar heb gespaard en ik vol trots ging kopen in de boekhandel in de Torenstraat in Castricum, de encyclopedie voor de jeugd, staat nog steeds in mijn boekenkast. Zonder rug en al jaren niet meer geopend, maar ik strijk soms even met mijn vinger over de kaft. We kennen elkaar namelijk nu al zo'n 40 jaar en ik ken ieder hoekje van de pagina's: de tekeningen, de teksten.

Maar goed. Dit boek (Wreck this journal) is juist bedoeld om vernietigd te worden. Als je fantasie hierin onvoldoende op gang komt, staat het vol met suggesties en tips. How to wreck a book.

Nog zo'n suffe afwijking van mij: wanneer ik een boek heb gekocht, dan moet ik het ook lezen. Tot de laatste bladzijde. Soms tref ik een boek bij welke ik na 5 bladzijden al een zekere onrust bij mezelf bespeur: de inhoud boeit me niet. Iedere bladzijde is een worsteling. En toch kan ik het boek niet wegleggen, ik ploeg manmoedig voort. Eenzaam en ongelukkig voel ik me enige tijd veroordeeld tot een onzinnig lot: het uitlezen van dit boek. De laatste bladzijde voelt als een ongekende bevrijding. Maar het boek vernietigen?

Gruwel.

Ergens in mijn boekenkasten, staat een bijbeltje. Oud en beduimeld. Iemand, ik weet niet wie, heeft ooit teksten in dit bijbeltje onderstreept. Soms staat in de kantlijn een aantekening. Onleesbaar.

Dat ontroert. Iemand heeft dit vuistdikke bijbeltje bestudeerd. Erover nagedacht. Soms een passage terug gezocht. Ezelsoren aangebracht om een deel te markeren. Voorzichtig op het flinterdunne rijstpapier een tekst onderstreept. Soms ging het potlood door het papier heen. Met name was de lezer geïnteresseerd in de positie van de vrouw. Over dit thema waren relatief wat meer teksten onderstreept. Geen idee of de lezer zocht naar bevrijding van de vrouw of juist naar bewijzen dat vrouwen ondergeschikt zijn (wat sommige hardliners juist weer een bevrijding vinden). Om de één of andere wonderlijke rede zijn Bijbelteksten vaak op vele manieren te interpreteren. Maar de zoektocht is door verschillende markeringen te volgen.

Het bijbeltje is intensief gebruikt. De sporen zijn nadrukkelijk aanwezig. Ezelsoren, aantekeningen, onderstrepingen, kleine scheurtjes....Klaar om vernietigd te worden?

Gruwel.