Mountainbiker

    

 

 Het was bijna volmaakt. De heide was in bloei, de bossen waren door de naderende herfst, geurig en het was zonnig nazomerweer.

We liepen van Ede naar Otterlo en dit deden we zoveel mogelijk over smalle, onverharde geitenpaadjes, maar dan voor voetgangers. Hierdoor ontweken we de grote groepen zondagswandelaars en fietsers. We gunnen iedereen het genot van onze natuur, maar liever niet lopend in een lange file.

Er is echter sinds enkele jaren één groep die onmogelijk te vermijden is. Ze komen overal, zelfs daar waar helemaal geen paden te vinden zijn. Soms alleen, maar meestal in groepen razen ze tussen de bomen door, over de heidevelden en ploegen ze door de zandverstuivingen.

Mountainbikers.

Je hoort ze al van ver aankomen. Om de één of andere reden hebben ze niet zoveel met stilte en is er één van hen een eindeloos verhaal over het werk, de kinderen, vriendin, huisaankoop, verkooptechnieken of andere staaltjes van interessante wetenswaardigheden naar de ploeggenoten aan het schreeuwen.

Die schreeuwers zijn overigens vrijwel altijd de mannen onder deze sporters.

Ik ben er van overtuigd geraakt dat hun aanwezigheid in het bos helemaal niets met natuurgenot te maken heeft. Natuur is een aardige bijkomstigheid, maar het dient slechts één doel: de heuveltjes, het rulle zand, de warmte, kortom, de sportieve prestatie.

De natuur als vervanger van de sportschool.

Nu gun ik werkelijk iedereen zijn en haar eigen manier om het leven in te richten. Ik kan begrijpen dat sporters een andere behoefte hebben dan wandelaars. Maar wat mij hier stoort is de onbeschaamdheid waarmee bezit wordt genomen van de openbare ruimte.

Eén van de gevolgen is bijvoorbeeld dat het inmiddels vrijwel overal verboden is om je hond mee te nemen met de wandeling. Levensgevaarlijk, zo’n loslopende hond terwijl ieder ogenblik enkele mountainbikers je in volle vaart kunnen passeren.

De honden zijn het haasje, zullen we maar zeggen.

Er zijn gemeentes die speciaal voor de mountainbikers een apart circuit door de bossen aanleggen. Uitstekend. Maar voor de gemiddelde mountainbiker is dit slechts een keuze en wordt er net zo makkelijk gebruik gemaakt van de voetpaden, liefst de smalle. Nu moet ik het niet wagen om als wandelaar over een mountainbikerstraject te lopen. Die ene keer dat ik hier per ongeluk op terecht kwam, was het gescheld niet van de lucht. Ik kon zelfs een douw krijgen van één van de heren. Als ik daarentegen een opmerking maak over het rijden door hen over de voetpaden, kan ik op onbegrip rekenen, als er überhaupt al wordt gereageerd.

Komt het omdat de bossen te vol zijn? Dat zou een verklaring kunnen zijn. Tegelijkertijd: weer een heel andere gebruiker van onze natuur is de paardrijder. Ook die heeft haar eigen paden en nooit, werkelijk nooit zal ik één van hen aantreffen op de voetpaden. Nooit, werkelijk nooit zal ik hen horen schreeuwen over de kinderen, het werk, de school en andere onbenulligheden.

Zijn de mountainbikers dan de tokkies onder de sporters? Je zou het bijna denken. Verrassend is dan ook de constatering dat zij vaak aan komen rijden in de meest luxueuze automobielen, liefst 4-wheel-drive. Het zijn de juristen, artsen, accountants en bedrijfseconomen onder ons.

Homo humini lupus.

Behalve dan dat die paar wolven op de Veluwe diep zijn weggedoken in het bos; onzichtbaar voor de mensen die hun terrein zo massaal betreden.

Zij weten wel beter.